در حال حاضر بحث شرکت های دانش بنیان و استارت آپ ها همه چیز را تغییر داده است به طوری که تجارت و تولید در حال تغییر است. بنیاد بوش هم که به تازگی به ایران و اتاق تهران آمده در این زمینه پیشتاز است، هم صاحبت صنعت و دانش است و هم در بحث استارت آپ ها و شرکت های دانش بنیان تجارب خوبی دارد و علاقه مند به ارتباط با ایران است. باید توجه کرد که ارتباط با دنیا و شرکت های مهم جهان در جهت پیشبرد اهدافی اقتصادی و توسعه ای که ما داریم خیلی مفید است. به این ترتیب زمانی که در کشور صحبت از توسعه اقتصادی می کنیم، لازمه اش این گونه ارتباط هاست. به هرحال در ایران جوان های تحصیلکرده زیادی حضور دارند که باید با دنیا ارتباط داشته باشند و بتوانند خودشان را جهانی کنند.

البته در یکسال گذشته توانسته ایم از ظرفیت های برجام برای توسعه شرکت های دانش بنیان و ارتباط های بین المللی استفاده کنیم اما به نظر من ظرفیت های بیشتری وجوددارد و باید حداکثر استفاده را از آنها برد. خوشبختانه دولت هم توجه دارد و امتیازاتی برای شرکت های دانش بنیان در نظر گرفته است که به نظر من باید این امتیازات افزایش پیدا کند تا شرکت ها علاقه مند شوند و به روز شدن و به دانش بنیان شدن رو بیاورند تا بتوانند افزایش راندمان و بهره وری داشته باشند و کالای بهتری تولید و با دنیا رقابت کنند.

با این حال در حال حاضر موج هایی در مقابل شرکت های دانش بنیان شکل گرفته است، اما این موج ها طبیعی است. ولی مسیر آن چیزی است که این شرکت ها طی می کنند و بقیه باید خودشان را به روز کنند و تغییر دهند و برای این تغییرات آماده باشند.

علاوه بر این باید در نظر گرفت که در حال حاضر، یکی از مشکلات ما در کشور قطع ارتباط صنعت و دانشگاه است و لازم است این ارتباط برقرار شود. به اعتقاد من لازم است به مقداری قوانین کار و قوانین قضایی در این جهت تغییر پیدا کند. اما در وضعیت کنونی دانشگاه و صنعت در کشور بهم اعتماد ندارند؛ نه صنعت به دانشگاه اعتماد دارد و دانشگاه به صنعت. حتی به عبارتی دیواری بین آنها ایجاد شده است که با اصلاح قوانین و پشتیبانی از حقوق هم صنعت و هم دانشگاه می توان این ارتباط را برقرار کرد. این ارتباط قبل از انقلاب روان تر بود. به دلیل اینکه قوانین حمایتی بیشتری وجود داشت. الان فردی که ایده ای نو دارد، می ترسد آن را به صنعت گر بدهد و ایده اش از او گرفته و حقوقش پایمال شود. در طرف دیگر هم واحدهای صنعتی این اعتماد را ندارند که مانند گذشته دانشجویان را انتخاب و برای داخل یا خارج از کشور بورسیه کنند. در گذشته با این بورسیه ها دانشجو متعهد بود که بعد از دوران آموزش در آن واحد صنعتی کار کند؛ اما الان قوانین در این جهت نیست. ممکن است صنعتگر سرمایه گذاری و دانشجویی را برای دانشگاه های خارج از کشور بورسیه کند اما هیچ قوانین و اعتباری برای پشتیبانی از اینکه آن دانشجو برگردد و هر دو طرف نفع ببرند وجود ندارد. بنابراین زمانی که به تغییر قوانین کار و قوانین قضایی اشاره کردم برای حمایت از این ماجرا بود.