1

اگروفودنیوز بررسی می کند: وضعیت صنعت غذا در سال رونق تولید

به مناسبت روز صنعت و معدن در پرسشی مشترک از مدیران و کارآفرینان و خبرگان صنعت غذای کشور، وضعیت کنونی و چشمانداز صنعت غذا در سال رونق تولید مورد سوال قرار گرفت که توجه خوانندگان محترم را به پاسخ ایشان جلب می کنیم.

 

سئوال : با گذشت چهار ماه از سال رونق تولید، آیا صنعت کشور به خصوص در حوزه صنعت غذا از رونق مناسب برخوردار بوده است؟ لطفاً دلایل خود را هم بفرمایید.

 

 

دکتر محمد حسینی، بنیانگذار و عضو هیئت مدیره انجمن علوم و صنایع غذایی ایران:

 

وضعیت صنعت غذا در سال ۱۳۹۸ با توجه به اینکه کمترین وابستگی را به خارج دارد از این لحاظ نسبت به سایر صنایع با اقبال همراه بوده و مزیت دارد و می تواند در شرایط سخت به حیات خود ادامه دهد .  با توجه به تحریم های آمریکا که روی کل اقتصاد اعم از تولید کننده، مصرف کننده، دولت تاثیر داشته، بایستی در این خصوص تدبیری کرد و با استفاده از منابع داخلی و با نوآوری و ساخت قطعات توسط سازنده های داخلی در این بخش به خودکفایی کامل برسیم. در مجموع تحریم ها در صنعت غذا تاثیر منفی داشته اما با تلاش می توان از آثار منفی آن کاست و می تواند در این شرایط به حیات خود ادامه دهد.

 

 

 

 

دکتر علیرضا رفیعی پور، معاون وزیر جهاد کشاورزی و رئیس سازمان دامپزشکی کل کشور:

 

بایستی بپذیریم که کشور سال ۱۳۹۸ را متفاوت تر از سال قبل از حیث وسعت آثار تحریم ها آغاز کرد. هم اثرات تحریم های گذشته بیشتر نمودار شد و هم تحریم های جدیدی بر آن افزوده شد. اما در این میان نگاهی کلی به وضعیت تولید غذا بویژه در عرصه فرآورده های خام دامی تصویری دیگر را به ما نشان می دهد. بواسطه تدبیر بکار گرفته شده و تغییر استراتژی در مقابله با بیماری آنفلوانزای فوق حاد پرندگان ماده غذایی مهمی همچون تخم مرغ نه تنها در حجم تولید؛ افزایش قابل توجهی داشت که قیمت آن نیز با افت مواجه بود. در زمینه تولید گوشت مرغ نیز شرایط پایداری حکمفرما بود. بررسی ها بیانگر افزایش تعداد کمی دام بویژه گوسفند و بز در استان هاست ( بدلیل شرایط جوی مناسب و میزان نزولات آسمانی ) و انتظار داریم طی ماه پیش رو با افزایش حجم کشتار دام سبک هم تولید گوشت قرمز افزایش و هم قیمت افت کند. در مورد دام سنگین نیز هم شرایط تقریبا” مشابهی حاکم است. پس:

در نگاهی کلی در سه ماهه ابتدایی سالجاری به لطف خدا و اثر بخشی تدابیر و اقدامات پیگیرانه با “رونق تولید” در عرصه فرآورده های خام دامی مواجه بوده ایم. سازمان دامپزشکی با موفقیت کنترل بیماریهای دام، طیور، آبزیان، زنبور عسل و مشترک بین انسان و دام بزرگترین خدمت را به تولید کننده هدیه داد و در سال رونق تولید با عبور از تحریمها باعث کاهش هزینه های تولید در زمینه درمان شد و فقط اقدامات پیشگیرانه، کنترلی، مراقبت، تشخیصی، نظارتی و مبارزه ای توانست باعث کاهش چشمگیر بیماریهای دامی رقم بخورد.

در بروز طغیان بیماریهای دامی دقیقاً رونق تولید دچار افت میشود و هزینه های سربار درمانی به تولید کننده تحمیل میشود و میلیاردها تومان اعتبار دولت باید هزینه غرامت و خسارت شود که با تلاش شبانه روزی کارکنان دولتی و خصوصی دامپزشکی کشور بیماریهای دامی در سال نود و هفت کنترل شد و محصولات تولیدی شامل گوشت قرمز، مرغ، آبزیان، شیر، عسل و تخم مرغ برای مصرف داخلی و صادرات به بیش از پانزده میلیون تن رسید.

صنعت غذا در کشور ما از جمله صنایع موفق در زمینه تنوع و کیفیت تولیدات است و وجود زیرساخت ها و دانش مورد نیاز در کشور سبب شده است با مساعدت بیشتر دستگاه های ذی مدخل در سال جاری که به عنوان سال رونق تولید نامگذاری شده است کماکان به فعالیت خود با تمام توان ادامه دهد و علی رغم وجود تحریم ها ی ظالمانه آمریکا علاوه بر تامین نیاز داخلی صادرات به سایر کشورها را تداوم بخشد توسعه صادرات فرآورده های لبنی و آبزیان به کشورهای همسایه و روسیه در چهار ماه نخست امسال  مهر تاییدی بر این مدعاست.

 

 

مرتضی سلطانی، رئیس هیئت مدیره گروه صنعتی و پژوهشی زر:

 

در حالی که رهبری با حمایت از تولید و نام گذاری سال  رونق تولید، انتظار وضعیت بهتر را داشتیم. ولی آنقدر که شایسته مردم عزیز و خوب ایران باشد متاسفانه به دلیل نظارتهای جزیره ایی که برای تولید و توسعه آن انجام گرفته، بسیار حرکت کند و آهسته است. اگر دولت و مسئولین بخش خصوصی واقعی را شناسایی کنند و برای تصمیم گیری از پیشنهادهای آنها استفاده کنند قطعاً رشد و سرعت تولید و توسعه بیشتر خواهد شد. همینطور که همگان می دانیم ما در ایران جوانهای دانش محور و توانا داریم که به درستی آنها را در مسیر کار و اعتماد قرار دهیم، انشاالله سرآمد دنیا قرار می گیریم و تحریم را به فرصت تبدیل می کنیم. به امید هم دلی و همراهی با رهبری برای عزت و سربلندی نظام و انقلاب.

 

 

احمدصادقیان( عضو کمیسیون کشاورزی و صنایع غذایی و  هیئت نمایندگان اتاق ایران ) و مالک شرکت صنایع غذایی دراژه:

 

صنعت با توجه به تحریمها  مشکلات خاص خودش را  به خصوص در کوتاه مدت داشته، ولی در بلند مدت با توجه به استعدادها و امکاناتی که در کشور است در جهت خودکفایی قدمهایی را قطعا برداشته و برخواهد داشت که بعد از مدتی مشکلات کاهش پیدا می کند ولی صنعت غذای ما یک صنعت جوان است و خوشبختانه از آخرین تکنولوژی روز دنیا هم برخورداره و توان رقابت خوبی را با رقبای خارجی دارد و در حال حاضر با توجه به تحریم های اخیر هم  اینکه نرخ ارز افزایش یافته، رانت ارزی برای واردات کالاهای مشابه ساخت داخل حذف شد که قبلاً شلف های فروشگاههای ما را اشغال کرده بودند این امکان دیگر وجود ندارد و برعکس توان صادراتی این صنعت افزایش یافته، و به هرحال همانطور که گفتم در کوتاه مدت اثرات منفی داشته و دارد، مشکلاتی برای تامین قطعات و لوازم برای صنعت بوجود آورده ولی با توجه به مزیت های نسبی که صنعت غذا در کشور دارد و با وجود آخرین تکنولوژی و مواد اولیه مناسبی که در کشور ما هست این صنعت توانسته نیازهای داخلی را به خوبی تامین کند همینکه بازارهای صادراتی با وجود همه این مشکلات  سهم بازار صادراتیش را افزایش دهد .

 

 

سید علی گرامی، مدیرعامل گروه اقتصادی گلستان :

 

گرچه افق حمایت از تولید داخلی و دستورالعمل های مرتبط با آن حسب نظر و دستور مقام معظم رهبری میتواند امید و انگیزه تولید کننده را در ادامه راه و فعالیت اقتصادی دو چندان سازد اما این امر هنوز به دلایل ذیل تاثیرات عملی قابل توجهی در عرصه صنعت نداشته است، هرچند که منکر شرایط سخت اقتصادی که این روزها دولت محترم گریبانگیر آن است، نیستیم اما قطعاً  رونق صنعت غذا بستگی به رفع موانع زیر خواهد داشت:

۱- حمایت کامل از تولید داخلی:

این موضوع نیازمند ایجاد بازار رقابت آزاد و حرفه ای به منظور ایجاد توازن منطقی در عرضه و تقاضاست که این امر یعنی دوری گزیدن دولت از سیاست قیمت گذاری دستوری کالا و اجازه دادن به سازمان های توانمند، پر پتانسیل و حرفه ای در تولید کالای خوب و قیمت گذاری برمبنای ارزش کالای تولیدشده که طبیعتاً این امر در چهارچوب نظارت براستراتژی قیمت و قیمتگذاری دستوری ایجاد نخواهد شد.

۲- ثبات در سیاستهای ارزی و تعیین منطقی نرخ ارز:

عدم وجود سیاست شفاف و مشخص در نرخ ارز به هیچ عنوان به تولید کننده اجازه نخواهد داد به جز برنامه های کوتاه مدت، به هیچ برنامه میان مدت و یا بلند مدت توسعه صنعتی و اقتصادی سازمان خویش فکر کند، انگار هر روز صبح بایستی منتظر نشست و فرمان اقتصادی سازمان تولیدی را بر مدار تصمیمات آنروز دولت چرخاند که این به مفهوم رونق اقتصادی نیست.

۳- بلاتکلیفی مسیر واردات مواد اولیه و کانالهای انتقال پول :

قطعاً هدفگذاری ما بر استفاده از پتانسیل های داخلی است اما مسیر خرید مواد اولیه  وارداتی به سختی صورت میپذیرد و حتی در صورت طی کردن این مسیر سخت، مسیر انتقال پول به ذینفع کانال های پرفراز و نشیبی است که جریان رونق تولید را دو‌چندان سخت وغیرممکن میسازد.

۴-تامین منابع مالی :

میدانیم که در شرایط تحریم، خرید مواد اولیه وارداتی ازمسیر همیشگی استفاده از  Lc میسر نیست و این یعنی پرداخت صددرصد پول حداقل سه ماه  قبل از دریافت  مواد اولیه  که این به معنای خارج شدن بخش عمده ای از منابع نقدینگی سازمان از گردش اقتصادی و نتیجتاً رکود نسبی تولید خواهد بود، ضمن اینکه در سازمان های دولتی زیربط نیز راهکار مشخصی در تامین اعتبار مالی مورد نیاز شرکت ها به درستی پیش بینی نشده و یا حداقل به جهت کمبود احتمالی منابع مالی، منابع مالی مورد نیاز به تولید کننده ارایه نمیگردد.

۵- توجه و تمرکز بر توسعه صادرات :

قطعاً در اقتصاد تولیدی شکوفا بایستی  روان سازی مسیر صادرات کالا به خارج از کشور در دستور کار سیاستگذاران این حوزه بوده و اعطای مشوق های صادراتی نیز به صورت ویژه در دستور کار متولیان امر قرار گیرد، این امر نیز هنوز مهیا و آماده نیست.

اما از همه این موارد که بگذریم در این شرایط سخت اقتصادی سازمان هایی نیز هستندکه با تمام توان در صدد انجام وظیفه ملی خود بوده و با همه مسایل فوق تلاش میکنند خود مسیر واردات را هموار سازند، منابع نقدینگی را با مشقت از منابع داخلی تامین کنند و چرخه اقتصاد سازمان خود را به سمت توسعه اقتصادی بگردانند، اما در تنگنای قیمت گذاری دستوری و عدم وجود راهکارهای حمایتی مشخص و شفاف،  در زیر بار هزینه های عملیاتی سازمان خویش،  یارای ادامه کار را نمی یابند و مسیر رونق تولید را نیز نمی یابند.

 

 

محمد عبداللهى، رئیس هیئت مدیره شرکت صنایع غذایی سمیه :

 

امروز با توجه به شرایط خاص اقتصادى کشور و باتوجه به تلاطم بیش از حد بازارهاى مختلف و وجود شرایط رکود تورمى در اقتصاد آنچنان رونقى در صنعت غذا مشاهده نمى شود . یکى از علل این موضوع پایین آمدن قدرت خرید مصرف کننده است و همینطور سیاستهاى غلط دولت در حوزه واردات و صادرات که باعث افزایش قیمت نا متعارف مواد اولیه مى باشد. امروز تولید کننده با ٢ مساله جدى روبروست : ١ تامین مواد اولیه ٢- کاهش تقاضاى مصرف کننده

به نظر اینجانب انتظار رونق تولید در همه بخش هاى صنعت و تولیدى هاى مختلف امرى نشدنى است ولى شرکتهایی در این دوره موفق هستند که قبلاً خود را محیاى این دوره کرده اند. آنهایی که هوشمندانه در بازاریابى ، طراحى و صادرات سرمایه گذارى کرده اند و کالایی را تولید مى کنند که متقاضى دارد .تهدید هاى امروز صنعت قطعاً غیر قابل انکار است اما سطح مدیریت شرکتهاى داخلى افزایش یافته و در آینده با حذف بازیگران غیر حرفه اى صنعت و تقویت تولید کنندگان خوش فکر و عاشق، مسیر رونق تولید بهینه و هموار خواهد شد .تلاشگران این حوزه هم ثابت خواهند کرد که توانا تر از آن هستند که در مقابل محدودیت ها و سوء مدیریت برخى مسولان صحنه رقابت را خالى کنند. دریاى مواج است که ناخدا مى خواهد و اینجانب امید زیادى براى آینده صنعت دارم.

 

 

محمد عصارزاده گان، مدیر عامل گروه صنایع غذایی جرعه:

 

همانطوریکه مستحضرید، مواد غذایی یکی از نیازهای اصلی و دائمی بشر می باشد و به عبارتی حیات انسانها به          مواد غذایی ارتباط دارد و بدون آن حیاتی وجود نخواهد داشت بنابراین در هر حالتی که تصور می کنید مواد غذایی  و به تبع آن صنایع غذایی همواره در گردش بوده و رونق دارد منتهی برخی از اقلام آن که برای زنده ماندن ضروری نیست گاهاً دچار کم رونقی و در پاره ایی از زمانها پر رونقی می گردد و می توان گفت امروز همان زمان کم رونقی آن اقلام است.

از طرفی تولید، صنعت و خدمات، هیچکدام از مصادیقی نیستند که صرفاً با شعار و حرف زدن دچار بازار خوب و یا کم رونقی شوند بلکه به فاکتورهای اساسی دیگری بستگی دارند که یکی از اصلی ترین و اساسی ترین فاکتورهای رونق تولید، صنعت و خدمات، توان خرید مردم می باشد. بنابراین ملاحظه می فرمائید وقتی مردم توان خرید نداشته باشند، شعار رونق تولید و امثالهم هیچ جایگاهی ندارد و اگر امروز شاهد خرید و فروش در مواد غذایی        می باشید صرفاً به قسمتی از گفتمان ما و فقط برای زنده ماندن بر می گردد و گرنه همین هم وجود نداشت.         

     وقتی که در  فاصله ای کمتر از یکسال، همه کالاها اعم از مواد غذایی و غیر غذایی بیش از چند برابر می شود و درآمدها ثابت هستند و یا حداقل افزایش را داشته اند، کاملاً روشن است که توان و قدرت خرید مردم کاهش می یابد و مردم صرفاً به آنچه برای زنده ماندن است بسنده می کنند که بیش از ۸۰% جامعه از این قاعده تبعیت می کنند  و ما بایستی برای همین ۸۰% برنامه ریزی و اقدام کنیم.

لذا موضوع را در یک جمله خلاصه میکنم، وقتی که قدرت خرید مردم کاهش می یابد و مردم فقیر تر از روز قبل  می شوند رونق تولید معنی و مفهومی نخواهد داشت مگر اینکه برای تحقق این شعار با افزایش درآمد مردم، توان و قدرت خرید آنها را افزایش دهیم.

                                                                                                    

 

 

دکتر کیکاوس کاوسی، مدیر عامل گروه صنایع غذایی ترخینه:

 

قاطع عرض میکنم خیر،نه تنها در صنایع غذایی کمترین رونقی ایجادنشده بلکه این امر سیر قهقرایی نیز یافته است.

دلائل زیادی برای اثبات وجود دارد که حتی نیازی نیست که از علم مدیریت یا اقتصاد و یا صنایع غذایی بهره داشت، چرا که کافیست دراین کشور زیست ودستی درخرید محصولات غذایی داشت و تجربه تامین معیشت را روزانه با حتی یکی ازحواس پنجگانه پیمانه کرد!

کمترین رونق در صنایع تولیدی، خصوصاً غذایی، اثرات مثبتی در کمیت و رنگ وگسترش سفره عموم و آحاد مردم کشور دارد، در حالیکه نه تنها کمیت وکیفیت و حجم سفره عموم مردم نسبت به ۴ ماه قبل کوچکتر شده، بلکه تامین و بعبارتی همان معیشت کوچک شده، نسبت به قبل از صعوبت بیشتری نیز برخوردار و درصد بیکاری بالاتر و بعبارتی اگر رونقی درتولید وجود داشت، چگونه نرخ اشتغال نسبت به ۴ ماه قبل منفی است؟

هرگز شک وتردیدی به وطن پرستی وعشق به خدمت، جهت سربلندی کشور کارافرینان نیست و نخواهدبود، پس اجازه بفرمایید با نهایت تاسف عرض نمایم، شرط لازم وکافی برای فعل رونق، بدوأ وجود منابع از سرمایه درگردش، مواداولیه، ماشین آلات بروز و نیروهای انسانی لازم و … است.

درصورتیکه نقدینگی لازم بجای ورود به عرصه تولید با دهها مانع دولتی از هر سه قوه، و بازده بسیارکمتر از دلالی، خلاف جهت و سر از سوداگری، ارز، سکه، ملک و مسکن وحتی دلالی خرید و فروش اتومبیل و مشابه آن در می آورد. لذا انتظار رونق از تولیدی که تمامی مدیران از کلان تامیانی وحتی در رده های پایین، خلاف سیاست و نقشه راه تعیین شده رهبری، تمامی حمایتشان شعاری، ولی در عمل، منافع شخصی وجناحی، تمامی اندوخته های صاحبان بنگاههای تولیدی را، تا حتی شیره جان آنان را تحت عناوین انواع مالیات و بیمه تامین اجتماعی، سودهای ربوی بانکها و چندین نهاد دولتی دیگر و حتی خود دولت، تحت ابلاغ افزایش حدود ۵٠ درصدی حقوق ودستمزد درسال جدید، درحالیکه خود دولت تاکنون هیچ افزایشی درحقوق کارگر و کارمندخود اعمال نکرده، این به نوعی کسب اعتبار و وجهه با دست بردن درجیب تولید مریض نیست؟ درحالیکه تا شروع سال جدید، هیچگاه این افزایش تحمیلی از١۵ درصد فراترنبوده و این درحالیست که سایر هزینه های تولید افزایش چندبرابری  یافته است، کجا نشانی ازتولید عرف میشود یافت تا من بنگاه دار کارآفرین به آن رونق بخشم؟

سالهاست که مدیران ممکن است تغییر کنند اما سیاست ها یکی و آنهم فقط شعاری است.

 

 

علی سرجی، مدیرعامل گروه صنایع غذایی تردک:

خیر، هیچ رونق تولیدی در این مدت مشاهده نشده و دلیل آن عدم ثبات قیمت خرید مواد اولیه است که هیچ متولی ای ندارد و به عبارت عامیانه هر کسی هرچه دلش خواست و با هر قیمت به تولید کننده ناتوان میفروشد. تولیدکننده همواره گیج و منگ فقط تلاشگر بقای خود میباشد.

 

 

دکتر مجید حسینی، مدیر عامل شرکت صنایع غذایی پفیش (اولین تولید کننده اسنک ماهی در جهان):

 

دروغ چرا ؟ رونق تولید محقق نخواهد شد.

در چهار ماهه اول سال ۹۸ و علیرغم توصیه رهبر انقلاب و دلسوزان کشور متاسفانه نه تنها رونق تولید محقق نشد و نمی شود بلکه همچنان اقتصاد با رشد منفی مواجه است. یکی از دلایل عمده و پاشنه آشیل این فاجعه اقتصادی، عملکرد بانکهای ربوی است.

بانکها با تخلف از قوانین آمره پولی و بانکی و عدم مشارکت واقعی با بخش مولد و صاحبان کسب و کار، با اخذ ربای دوران جاهلی که فقط گرفتن سود از پول را نشانه گرفته است و  نه به میزان مورد نیاز بخش صنعت بلکه به میزان وثیقه موجود کارآفرینان و صنعتگران سرمایه گذاری ناقص نموده  و مفهوم آن این است که بانک بدون توجه به سود انتظاری و قوانین بانکداری اسلامی فقط در پی سودجویی و تامین سود حاصل از پول است و نه کار و تولید و اشتغال، لذا تا زمانی که هیچ نظارتی برعملکرد بانکها و نرخ سود و تخلفات عدیده بانکها صورت نپذیرد هیچ تولید کننده ای و بویژه صنایع غذایی کشور با سود های حاصله از کار ،توان پرداخت بهره های بالای ۳۰ درصدی که در تمدیدهای صوری و پلکانی و بهره های مرکب گاها  تا ۸۰۰ درصدنیز می رسد را نداشته و این دلیل مهم باعث زمین گیر شدن صنایع کشور در کنار موضوعات مهم دیگری چون بیمه ، مالیات و ارزش افزوده می باشد.

از طرفی موانع و بخشنامه های خلق الساعه که از طرف مدیران کار نابلد و یا سواستفاده طلب صادر می گردد راه را برای خودی ها و رانتی ها وابسته باز نموده و بخش واقعی اقتصادی فقط به دنبال رفع موانع تولید در کارگروه های متعدد وبی مصرف هستند در این فقره باید گفت نهایت تصمیم ستاد های تسهیل حتی کشوری که در وزارت صمت مستقر است، تولید کننده را مجبور به پرداخت ۱۰ درصد از پول زور ناشی از محاسبات موهومی نموده و با استمهال بدهی که به قصد خدمت صورت می پذیرد عملا  بربدهی صنعتگران افزوده و بدهی ها را متورم تر و بانکها را فربه تر می کنند. حال باید پرسید تولید کننده ای که از صبح تا شب فقط در گیر رفع موانع و ربای آشکار رباخانه های موجود است آیا فرصتی برای نوآوری و توسعه کار خود می یابد. و در نهایت نیز هیولای کثیف بانکی تمام دار و ندارش را به مزایده و حراج بانکها در آورده و خانه نشینش می کنند. این واقعیت امروز تولید در ایران است. اگر نخواهیم شومن باشیم و همه چیز را خوب جلوه دهیم. ولی راه حل !

اینجانب بعنوان یکی از کارآفرینان ملی و برتر کشور و دارنده ۳ ثبت اختراع و سی و سه گواهینامه بین المللی و ملی در صنعت غذای کشور معتقدم و بار ها نیز رئیس بانک مرکزی را به مناظره فراخوانده که متاسفانه شهامت شنیدن حقایق را نداشته وتن به این گفتگو نداده اند.که اگر بدنبال حل مشکلات اقتصادی بویژه در بخش صنعت و حتی حل مسائل خود بانکها هستید می بایست غل و زنجیر ربای بانکی را از دست وپای  سربازان جنگ اقتصادی باز کنید و آنهم حذف بهره های مرکب بانکهاست، تا تولید کنند بتوانند ضمن پرداخت بدهی خود برابر مقررات و عقود اسلامی مجددا احیا و بانکها نیز با وصول مطالبات قانونی و شرعی خود امکان تسهیلات دهی و حمایت از صنایع را در راستای رونق تولید فراهم آورند.

غیر از این و با احترام برای تمامی اساتید خودم در دانشگاهها و اقتصاددانان آکادمیک ، بانکها و موانع دیگر تولید که اقتصادکشور را تا مرز فروپاشی به پیش برده اند بزودی پازل و دومینوی تعطیلی کارخانجات را تکمیل و این پیکر ناتوان ربازده صنعت را آماده خاکسپاری خواهند نمود. امید است گوش دلسوزان، سخن حق سربازان اقتصادی کشور را بشنود که اگر اینگونه شود رونق تولید دور از دسترس نخواهد بود.

 

 

دکتر غلامحسین احمدی، نایب رئیس انجمن صنفی صنایع آبمیوه و کنسانتره و مدیر عامل شرکت های مهبان و سنوس :

 

متاسفانه نه. شرایط تولید واحد های غذایی کشور همچون سال گذشته و شاید هم بیشتر از سال گذشته دشوار تر شده است.

مالیات بر ارزش افزوده، مالیات عملکرد که متاسفانه میزان بدون توجه به شرایط بحرانی بنگاه ها و زیانبار بودن بسیاری از فعالیت ها سود و به تبع آن مالیات سنواتی بیشتر طلب می کنند، فشار های تامین اجتماعی، رکود ناشی از کاهش قدرت خرید مصرف کننده، افزایش قیمت های تمام شده، عدم تامین سیستم بانکی و.. علیرغم شعار های سنواتی شرایط را بر ادامه حیات صنایع غذایی سخت تر کرده است.

 

دکتر کیومرث فتح الله کرمانشاهی، قائم مقام اسبق سازمان توسعه تجارت:

 

شعارهای سال هوشمندانه و برگرفته از مفاد مدیریتی ۲۴ گانه اقتصاد مقاومتی انتخاب میشود که در شرایط تحریم و محدودیتهای تجاری حتما” کارساز است ولی متاسفانه در حد حرف، سخنرانی، سمینار وشعار مطرح و باقی می ماند در عمل اقدام شایسته ای صورت نمی پذیرد…

متاسفانه محدودیتها و تحریم داخلی مزیت بر علت و تحریم های خارجی را تشدید نموده است.

صدور بخشنامه های پی در پی و خلق الساعه ، مشکل نقدینگی،کاهش ارزش پول ملی و رشد بی رویه و چند گانگی نرخ ارز، عدم امکان نقل و انتقال پول و موضوع برگشت ارز در شرایط موجود مشکلات بانکی ، بالا بودن نرخ تسهیلات بانکی، مسائل مربوط به ارزش افزوده، مالیات و دستمزد گرانی لحظه ای مایحتاج مورد نیاز خطوط تولیدی ، عدم شفافیت، رانت جویی و رانت خواری و…از جمله مسائلی است که امروز کار آفرین و اهالی کسب و کار را رنج می دهد.

صنعت غذا هم از این قاعده مستثنی نیست و علیرغم ظرفیتهای خوبی که در این بخش وجود دارد، عدم وجود برنامه و استراتژی، مشکلات سرمایه گذاری، بالا بودن نرخ های پایه صادراتی  بسته بندی و برند سازی، بازاریابی و صادرات را با مشکل مواجه نموده است.

امید است با درایت و دلسوزی، با برنامه و نقشه راه و تقسیم کار ملی و توجه به کل زنجیره غذا با توجه ظرفیتهای موجود کشور از این برهه حساس عبور کنیم. به امید آنروز…

 

 

علی مودی، مدیر عامل گروه صنعتی مودی:

 

زبان در دهان نگهبان سر است

چه گویم که نا گفتم بهتر است

در خصوص رسیدن به رونق تولید کسانی باید جوابگو باشند که فرمایشات رهبری را فقط در حد شعار میبینند و خوشبختانه خیلی خوب شعار میدهند ولی اگر قرار بر کار و تولید باشد با اینهمه سد ادارات دولتی چه کسی میتواند به تولید فکر کند در دنیا دو گروه موفق هستند یکی آنهایی که مرجع خوبی برای کار و تولید هستند و میتوانند الگو باشند مثل آلمان یا ژاپن و گروه دوم کسانیکه بلد نیستند ولی مقلد های خوبی هستند و خوب الگو برمیدارند و خوب کار میکنند مثل ترکیه .

اما متاسفانه حتی تولید کننده ما گاهی مجبور میشود چراغ خاموش حرکت کند و یا تولیدش را بنام کشوری دیگر مطرح کند. هر کس یکبار به دارایی، بیمه تامین اجتماعی، اداره کار، شهرداری، دادگاه و یا هر مکان دولتی برود متوجه میشود که بعضی تولید کننده را انگار به چشم  مجرم میبینند و جالبه که خودشان هم به امر واقفند چرا که در بعضی مکانها تابلویی را میبینید که نوشته اهانت به کارمند دولت حبس، شلاق یا جریمه دارد و خود این نوشته اهانت مسلم به تولید کننده و آحاد ملت است چرا که یا ملت نادان هستند که ممکن است به خادمین خود توهین کنند و یا انها که به اسم خادم نشسته اند و حقوقشان از طریق مالیات پرداختی ما تامین میشود قرار بر ازار و اذیت دارند و قبلاً اعلام میکنند که لال شوید و چیزی نگویید. مگر میشود به کسیکه برای کمک و خدمت آمده توهین کرد ؟؟؟!!!

اگر قرار بر رونق تولید و اقتصاد باشد کشور به لحاظ حضور اساتید صاحب نظر فقیر نیست و با حضور جمع کثیری از اساتید اقتصاد و جامعه شناس خود گواهی دیگر بر کم لطفی به اصطلاح مسئولین است و شاید نیاز به ابراز عقیده همچون منی که بیش از چهار دهه در این مملکت تلاش کردم و خانواده ای کار آفرین دارم نباشد.

خداوند حامی و نگهدار مسئولین و خدمتگزاران به ایران و ایرانی باشد.

 

 

دکتر مهدی کریمی تفرشی،  رئیس هیات مدیره خانه صنعت، معدن وتجارت جوانان تهران و رئیس هیات مدیره تعاونی تولید کنندگان محصولات غذایی :

 

رونق صنعت غذا منوط به پیش شرط ها و الزاماتی است که تا وقتی مهیا نشود و همچنان با رویه های غلط گذشته و سیاست گذاری ها و تصمیم گیری های آنی و مهندسی نشده در این مسیر حرکت کنیم به رونق در این حوزه نمیتوان چندان امیدوار بود.

متاسفانه در سال گذشته برخی سیاست گذاری های از پیش بررسی نشده و فوری در شرایطی که بحران ارزی تولیدکنندگان را تحت فشار قرار داده بود منجر به بروز رانت ها، سوء استفاده از ارز نیمایی، ورود بی رویه کالاهای قاچاق و خروج افسار گسیخته و غیرقانونی کالاها از مرزها شد که ضربات سنگینی به پیکره صنعت غذای کشور و هم تولیدکنندگان و هم مردم وارد کرد.

برای حرکت در مسیر رونق و تحول این صنعت اول باید مکانیزم دقیق و روشنی برای مبارزه با رانت و قاچاق و سوء استفاده های احتمالی در بازار ایجاد کرد. تصمیم گیری ها و سیاست گذاری ها باید بر طبق بررسی های کارشناسی شده و با بهره گیری از خرد جمعی و از پیش اعلام شده باشد تا تولید کننده و صادرکننده بتوانند برای آن برنامه ریزی درستی داشته باشند.

ضمن اینکه کشور ما پتانسیل های کم نظیری در حوزه کشاورزی و صنایع تبدیلی  دارد که باید به درستی مورد بهره برداری قرار گیرد. تا زمانی که به سمت کیفی سازی و ارتقاء کیفیت تولید و بسته بندی حرکت جدی و منطبق بر استانداردهای جهانی نداشته باشیم نه در حوزه صادرات موفقیت چشمگیری خواهیم داشت و نه در حوزه تولید داخلی ، چرا که مصرف کننده داخلی نیز در صورت عدم دریافت کیفیت مناسب از کالاهای داخلی به سمت مصرف کالاهای مشابه خارجی که بسیاری بصورت قاچاق وارد کشور شده خواهد رفت و در اینصورت مسیر رونق تولید داخلی افق روشنی نخوهد داشت.

ضمن اینکه تولید کننده باید نسبت به امنیت فضای کسب و کار و سرمایه گذاری اطمینان خاطر حاصل کند و متاسفانه عدم امکان پیش بینی های ارزی و عدم ثبات مالی در بازار سرمایه گذاران و تولیدکنندگان و صادرکنندگان را با مشکل مواجه کرده است.

ایران معدن گنجینه های عظیم و سرمایه های بی نظیری است که باید با اتحاد و همت و غیرت ایرانی آن را در مسیر توسعه اقتصادی، رونق تولید و توسعه و اقتدار کشور به کار گرفت تا شاهد رشد و شکوفایی در آینده نزدیک به یاری خداوند متعال باشیم. به امید آن روز.

 

 

محمد فوزی،  معاون بازرگانی گروه صنایع غذایی نامی نو:

 

اینکه تصور کنیم در این چهار ماه رونق جدیدی اتفاق افتاده ، خیر . حتی در بعضی مقاطع بخاطر نوسانات شدید قیمت ها که به دلیل سیاستگذاریهای غلط صادراتی اتفاق افتاده چالش های جدی هم داشته ولی در میان مدت و خصوصا دراز مدت این اتفاقات (منظور تحریم ) می تواند زمینه رونق را ایجاد کند به شرطی که دولت بتواند مدیریت کند و به نحوی اقلام وارداتی را برای تولید کننده ها تامین کند و از آن مهمتر اقلام بسیار زیادی را که در کشور تولید می شود را با سیاستهای غلط و خروج بی رویه از کشور موجود افزایش قیمت و نایاب شدن آنها نشود که چالش جدی برای صنعت غذا ایجاد نشود. من تصورم این است که به سمت ثبات حرکت می کنیم به شرط و شروطی، شخصاً انتظار رونق دارم و امیدوارم این اتفاق بیافتد.

 

 

 

 

سرویس خبری: صنعت غذا




محمد مرتضوی و احمد صادقیان از چشم‌اندازهای صنعت غذا و نقش‌آفرینی در توسعه پایدار می‌گویند

محمدرضا مرتضوی، رئیس کانون انجمن‌های صنایع غذایی و احمد صادقیان، رئیس کمیسیون کشاورزی اتاق بازرگانی تهران و موسس و مدیرعامل شرکت تک ماکارون در میزگردی به بررسی وضعیت صنعت غذا در ایران پرداختند. آنها معتقدند صنعت غذای ایران، اکنون یک صنعت بین‌المللی است که توانسته راه خود را به بسیاری از بازارهای جهانی باز کند.

رشد پایدار، میوه صنعت غذای ایران

 صنعت غذا در ایران کارنامه قابل دفاعی دارد. صنعتی که تا همین چند سال پیش، وضعیت آن به گونه‌ای نبود که یارای تامین نیاز داخلی را هم داشته باشد؛ اما اکنون در دنیا حرف برای گفتن دارد و کیلومترها دورتر، بازارگشایی کرده و زمینه‌ساز تحول می‌شود. اکنون بسیاری از کالاهای ایرانی راه خود را به بازار آمریکا و اروپا به راحتی باز کرده‌اند و اکنون حتی برخی کشورهای صاحب‌نام و تولیدکنندگانشان، از ایران می‌خواهند که تولیدات ایرانی را با برند خود در کشورشان داشته باشند. محمدرضا مرتضوی، رئیس کانون انجمن‌های صنایع غذایی و احمد صادقیان، رئیس کمیسیون کشاورزی اتاق بازرگانی تهران و موسس و مدیرعامل شرکت تک ماکارون در میزگردی به بررسی وضعیت صنعت غذا در ایران پرداختند. آنها معتقدند صنعت غذای ایران، اکنون یک صنعت بین‌المللی است که توانسته راه خود را به بسیاری از بازارهای جهانی باز کند.

  ♦♦♦

وضعیت کنونی صنعت غذا در ایران به چه صورت است و اکنون چه آینده‌ای را می‌توان برای این صنعت قائل بود؟

تجارت‌فردا-مرتضوی

محمدرضا مرتضوی: صنعت غذا به خاطر پیشینه‌ای که دارد، اکنون وضعیت مناسبی را تجربه می‌کند. همان‌طور که تمامی برندهای قدیمی در ایران، متعلق به صنایع غذایی کشور است. بنابراین صنعت غذا نشانگر قدمت صنعت در ایران است و برخی شرکت‌هایی در صنعت غذا داریم که بیش از ۷۰ سال است که ثبت ‌شده و مشغول به کار و فعالیت هستند. پس صنایع غذایی این خاصیت را دارد که شرکت‌هایی که در حوزه تولید برخی محصولات صنعت غذا فعال هستند، مجموعه‌هایی هستند که سال‌هاست فعالیت خود را در این حوزه آغاز کرده‌اند. به همه اینها باید مزیت‌های ایران را هم اضافه کرد. کشور ما مزیت‌هایی دارد که این مزیت‌ها می‌تواند کمک بزرگی به صنایع غذایی باشد. طعم تولیدات زراعی ایران، مطلوب است و آفتاب، آب‌وهوای کشور، شرایط مناسبی را برای زراعت رقم می‌زند؛ در نتیجه آن هم مزه کالاهای ایرانی خوب بوده و همین شاخص می‌تواند پشتوانه بزرگی برای صنایع غذایی ایران باشد؛ ضمن اینکه محصولات منحصر به فردی هم در ایران تولید می‌شود که نمونه آن زعفران، پسته، خشکبار، صیفی‌جات و سبزیجات است؛ بنابراین در مجموع، صنایع غذایی ایران پتانسیل بزرگی نسبت به سایر رشته‌های صنعتی دارد. از طرفی ما در ایران با توجه به رشد جمعیت و جوان بودن آن، نیاز بالایی به جذب انرژی داریم که این خود، یک مزیت است که کمک می‌کند رشته‌های مختلف صنایع غذایی توسعه یابد. فرض کنید در گذشته، ممکن بود بیسکویت به عنوان یک کالای لوکس مطرح شود، ولی این کالا در جامعه امروزی، تبدیل به یک باید شده است و این طور نیست که شما فکر کنید این محصولی است که اگر نبود، مشکلی پیش نمی‌آمد؛ بلکه زندگی شهرنشینی با تغییر مدل زندگی، فاصله زیادی میان روش‌های سنتی تامین غذا با روش‌های مدرن داشته و کسی نمی‌تواند با روش‌های سنتی زندگی کرده و حتی تولید برخی کالاها را داشته باشد؛ چراکه همه کالاها تبدیل به کالای صنعتی شده است. همچنین در این صنعت، سرمایه‌گذاری‌های گسترده‌ای شده و تصور من بر این است که سطح تکنولوژی در صنایع غذایی ایران، از سطح خوبی برخوردار است و ما در صنایع زیادی مثل صنعت آرد، ماکارونی، شیر، لبنیات و تولید شیرینی و شکلات، شاهد ایجاد شرکت‌هایی هستیم که سطح سرمایه‌گذاری آنها، بسیار سطح بالایی است و سطح تکنولوژی نیز خوب و نیروها کارآمد هستند. در مجموع می‌توان گفت برای یک صنعت، چند عامل مورد نیاز است تا بتوان گفت افق و چشم‌انداز خوبی می‌توان برای آن متصور بود. یک صنعت به بازار نیاز دارد که ایران در این زمینه مزیت داشته و بازار خوبی دارد؛ به این معنا که یک بازار ۹۰ میلیون‌نفری در خود ایران وجود دارد که مدل مصرف آن، با مدل مصرف سایر کشورهای همجوار فرق دارد و الگوی مصرف کالاهای ایرانی با پاکستان یا کشورهای همسایه، قابل مقایسه نیست، بنابراین ایران خود بازار خوبی است که البته جمعیت ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلیون‌نفری را هم در کشورهای اطراف خود دارد، از همه مهم‌تر اینکه انرژی ارزان و کارگر ماهر موجود در ایران، همه دست به دست هم داده و مزیت ایجاد کرده است. همچنین از نظر نزدیکی به بازارهای اروپایی و داشتن رابطه بلندمدت با کشورهای اروپایی نیز این صنعت مزیت‌هایی دارد؛ به نحوی که بیشترین بخش از صنعت ایران، تا قبل از دهه ۷۰ اروپامحور بود و اگر از محرومیت ماشین‌آلات، تکنولوژی و دانش فنی بگذریم، صنعت ایران اروپا‌محور بوده؛ اگرچه بعدها به خاطر دغدغه‌هایی که در مورد اروپایی‌ها وجود داشت، تامین ماشین‌آلات به سمت واردات از هند و چین رفت. به هرحال وقتی که به صنعت غذا نگاه کنیم، الگوی اروپایی دارد و بنابراین می‌توان چشم‌انداز خوبی را برای آن قائل بود.

تجارت‌فردا-صادقیان

احمد صادقیان: همان‌طور که آقای مرتضوی هم اشاره داشتند، یکی از مزیت‌های کشور ما صنایع غذایی است. اگر ما تعریف کنیم که سه تا چهار مزیت در نفت، گاز و گردشگری کشور داریم، به طور قطع صنایع غذایی نیز یکی از مزیت‌ها به شمار می‌رود. در واقع صنعت غذا از جمله صنایعی است که نقش اصلی در اقتصاد ایران دارد و به خصوص تنوع آب‌وهوا، چهارفصل بودن، خاک حاصلخیز و آفتاب خوبی که در کشور وجود دارد، همه و همه باعث می‌شود که انواع مختلفی از محصولات کشاورزی را بتوانیم در کشور تولید کنیم. همین موضوع را می‌توان به صنایع غذایی وابسته نیز تعمیم داد؛ به این معنا که خوشبختانه صنایعی اکنون در کشور وجود دارد که بسیار قوی بوده و تبدیل به برندهای جهانی شده‌اند و در بحث تامین نیازهای داخلی و صادرات، بسیار موفق عمل می‌کنند؛ ضمن اینکه آنها شرکت‌های بزرگی هستند و از تکنولوژی‌های روز دنیا بهره می‌گیرند؛ این در حالی است که به نظر من تکنولوژی صنایع غذایی موجود در ایران، از خیلی کشورهای دیگر به‌روزتر است که نمونه آن، صنایع ماکارونی هستند که عمر ماشین‌آلاتی که در کشور وجود داشته و تکنولوژی که به کار گرفته شده، زیر ۱۰ سال است؛ در حالی که در مهد ماکارونی دنیا که ایتالیاست، عمر ماشین‌آلات بالای ۳۰ سال است و قدیمی به شمار می‌روند؛ به هر حال این برتری را داریم که تکنولوژی کشور کاملاً به‌روز است و مواد اولیه صنایع غذایی که فرآوری می‌شود هم، با کیفیت مناسب در داخل تولید می‌شود. در بحث صادرات نیز که اشاره شد، باید به این نکته توجه کرد که جمعیت ایران ۸۰ میلیون نفر است که نیازهای داخلی و تامین آن برای ما اهمیت دارد؛ ضمن اینکه یک جمعیت ۴۰۰ تا ۵۰۰‌میلیونی نیز در اطراف کشور وجود دارد که در بحث صادرات می‌تواند بازوی فعالی برای ایران باشد. اینها از جمله مسائلی است که اگر بتوانیم آنها را مدیریت و مشکلات آنها را رفع کنیم، در صادرات نیز موفق خواهیم شد. به هرحال اکنون قیمت تمام‌شده محصولات کشاورزی در داخل باید مدیریت شود؛ ضمن اینکه در بحث الگوی گشت و تغییر الگوی مصرف نیز، باید حرکت‌هایی صورت گیرد. هم‌اکنون گوشت قرمز در داخل تولید می‌شود؛ ولی کافی نیست و واردات باید صورت گیرد؛ همچنین ایران در تولید آبزیان هم مزیت دارد و سواحل بزرگی در شمال و جنوب کشور به چشم می‌خورد که خوشبختانه دولت نیز به آن توجه کرده و اکنون روی بحث آبزیان، پرورش ماهی در قفس و میگو سرمایه‌گذاری‌های خوبی شده تا نیازهای داخلی تامین و مازاد آن هم صادر شود. در بحث سلامت کالاهایی مثل گوشت قرمز که بحث سلامت آن در مصارف بالا، زیر سوال است، باید اقداماتی صورت گیرد، ضمن اینکه مصرف بالای روغن و شکر در کشور را نیز باید مدیریت کرد تا هم سلامت جامعه تامین شده و هم تغییر الگوی مصرف و کشت به صورت اتوماتیک انجام شود؛ یعنی بتوانیم گوشت سفید را جایگزین گوشت قرمز کرده و سلامت مردم را تا حد زیادی تضمین کنیم. در بحث دام و طیور نیز مزیت داریم و ظرفیت بالای دو میلیون تن در این حوزه برای صادرات محفوظ است، ضمن اینکه در بحث آبزیان نیز می‌توانیم این نقش را داشته باشیم که این محصولات، جایگزین مناسبی برای گوشت قرمز در کشور باشد که هم نیاز داخلی را تامین کند و هم در بحث صادرات پیشرو باشیم. پس در مجموع می‌توان گفت که مزیت‌ها صنایع غذایی در ایران بسیار بالاست.

در بحث اشتغال‌زایی چطور؟ صنایع غذایی ایران چقدر مزیت دارد؟

 مرتضوی : وابستگی صنعت غذا به زمین است و در واقع وقتی زراعتی صورت می‌گیرد؛ پیشتیبانی درستی از سوی صنایع غذایی هم انجام می‌شود. آنجاست که پتانسیل بزرگی برای رشد اشتغال در بخش زراعت ایران به وجود می‌آید؛ بنابراین اگر صنایع تبدیلی کارآمدی داشته باشیم، محصول زراعی خود را می‌توانیم به خوبی مورد استفاده قرار داده و ضایعات را به صفر برسانیم. در عین حال، در میزان تولید محصول زراعی و هم بهبود وضعیت کیفیت این محصولات باید نقش پررنگی داشته باشیم. تا جایی که مطلع هستم، صنعت غذا ۱۸ درصد اشتغال صنعتی کشور را در اختیار دارد؛ ولی از طرفی نقش صنعت غذا در حمایت و به ثمر رساندن بخش زراعی کشور می‌تواند پررنگ‌تر باشد؛ به خصوص اینکه ارزش افزوده صنایع غذایی از محصول زراعی که بر سر سفره مردم می‌رسد، بسیار بیشتر است؛ ضمن اینکه نقش صنعت غذا در صیانت از نیروی تولید را هم نباید نادیده گرفت. نمی‌توان گفت نیروی تولید و نیروی انسانی در جامعه مورد بی‌توجهی قرار گیرد؛ به این معنا که وقتی در صنعت غذا، برای مردم غذای سالم تولید می‌کنیم علاوه بر اینکه نقش مستقیمی در ایجاد شغل داشته‌ایم، در حفاظت و صیانت از سلامت نیروی کار و نیروی انسانی کشور هم نقش‌آفرین شده‌ایم که این خود، یک مساله بسیار مهم‌تر از ایجاد شغل است. فرض کنید که معدنی به نام نیروی انسانی داریم که اگر از این معدن، به لحاظ روحی، روانی و تغذیه درست حفاظت و صیانت نشود، به این پتانسیل عظیم ملی آسیب وارد کرده‌ایم و بنابراین سلامت، صیانت، حمایت و حفاظت از جامعه بسیار مهم است که در آن، نقش صنعت غذا پررنگ‌تر از میزان اشتغال مستقیمی است که تولید شده است؛ به خصوص در جوامع صنعتی، وقتی نیازها از روش‌های سنتی تامین می‌شود، باید به سلامت غذا هم توجه کرد. واقعیت این است که در جوامع صنعتی، وجود یک صنعت غذای مدرن، کارآمد و متعهد در صیانت و حفاظت از سلامت جامعه نقش بزرگی دارد. امروز اگر به سازمان‌های جهانی مراجعه شود، همان‌طور که آقای صادقیان هم گفتند اکثر شعارها به سمت صیانت و حفاظت از بهداشت، سلامت و محیط‌زیست است؛ چراکه اکنون مشکل آینده دنیا مسائل تکنولوژیک نیست؛ در حالی که در گذشته صنعتی شدن و تکنولوژی‌های روز دنیا مطرح بود، اما اکنون تامین غذا و دسترسی آسان به آن، تامین آب‌وهوا، حفاظت و صیانت از سلامت مردم است که هر یک از اینها، شقوق مهمی را در آینده بشر مطرح می‌کند؛ پس می‌بینید که صنعت غذا نقش بسیار بی‌بدیل و پررنگی در دنیا دارد و بنابراین ما در محاسبه ارزش و اهمیت صنعت غذایی کشور، باید به چند نکته توجه کنیم. اول اینکه صنعت غذا و صنایع تبدیلی، حلقه واسط رسیدن کالاهای کشاورزی به سفره‌های مردم است؛ در حالی که در گذشته می‌گفتند که تولید سیب در کشور هفت میلیون تن است که دو میلیون تن آن از بین می‌رود و پای درخت می‌ریزد؛ اما اکنون نقش صنایع غذایی بسیار مهم و پررنگ است و حفاظت از آن، با آب‌وخاک تولید‌شده، رابطه تنگاتنگی دارد. همچنین در غلات، نقش صنایع غذایی در تبدیل و فرآوری هم، دیگر مثل گذشته نیست و مصارف بسیار متنوع شده است؛ در حالی که یک زمان، از ذرت تنها برای خوراک دام استفاده می‌شد، ولی الان ذرت، تامین‌کننده بخش بزرگی از اسنک‌ها بوده و ماده اولیه تولید قند صنعتی به شمار می‌رود، پس اوضاع متفاوت شده است. اینجاست که نقش صنایع غذایی پررنگ می‌شود و متوجه می‌شویم که دنیا به صنایع تبدیلی وابستگی بیشتری پیدا کرده است. یک زمانی در کالایی مزیت نداریم، پس هر‌چه تلاش کنیم، نمی‌توانیم به آینده درخشانی برسیم؛ نمونه آن هم صنعت خودرو است که به‌رغم تلاش‌های مقدسی که صورت گرفته است، نمی‌توان به این خوشبین بود که ایران صادرکننده خودرو به کشور آلمان باشد، این چشم‌انداز دور از دسترس است؛ ولی به راحتی می‌توان صنایع غذایی را به کشورهای اروپایی صادر کرد؛ همان‌طور که زعفران ایرانی، یکی از بهترین تولیداتی است که در دنیا صورت می‌گیرد ولی در اسپانیا برندینگ شده و عرضه می‌شود و ارزش افزوده دارد. یا در کالایی مثل ماکارونی، ایران ۱۰۰ هزار تن صادرات دارد و به کشورهایی که فکر نمی‌کردیم، امروز این کالا صادر می‌شود. در صنایع شیرینی و شکلات هم همین‌طور. زمانی در ایران باورکردنی نبود که ما بتوانیم شیرینی و شکلات و صنایع لبنی را صادر کنیم. بنابراین در صنعت غذا طی سال‌های گذشته، پیشرفت زیادی داشته که علاوه بر تامین مصارف داخلی، صادرات هم رونق یافته است. اکنون خانواده‌های قدیمی در صنعت غذای ایران مشغول کار هستند و سرمایه‌های اجتماعی کشور به شمار می‌روند. این موضوع مهمی است که نشانگر اعتماد متقابل صنعت و مردم است. برخی صنایع، استخوان‌بندی محکمی دارند. آب و خاک و آفتاب زیرساخت آن است که در کشور وجود دارد و اگر بتوانیم از آن درست استفاده کرده و آن را تبدیل به یک مزیت تجاری کنیم، می‌توان گفت صنعت غذا، آینده‌دارترین صنعت کشور طی ۲۰ سال آینده است.

 صادقیان: در بحث غذا، موضوع امنیت غذایی نقش مهمی دارد. خوشبختانه در یک کالای استراتژیک مثل گندم، سال گذشته و سال جاری به خودکفایی رسیده‌ایم و امسال مازاد محصول داریم و پیش‌بینی می‌شود سه میلیون تن صادرات داشته باشیم. البته از زمانی که کشاورزی ما از سال ۴۲ اصلاح شد، آسیب‌هایی دید و تقسیم اراضی و خرده‌مالکی که رخ داد، کار را مشکل کرد و اکنون نمی‌توان تکنولوژی مناسبی پیاده‌سازی کرد و بهره‌وری را افزایش داد. اکنون دولت در تجمیع اراضی وارد شده و فعالیت می‌کند. این یکی از مشکلاتی است که کشاورزی ایران با آن مواجه است و صنعت غذایی نیز وابسته به کشاورزی است. به هر حال ظرفیت‌های بسیار خوبی در این حوزه وجود دارد و صنایع پویا هستند؛ بنابراین توجه در بخش صادرات می‌تواند گره‌گشا باشد. البته هنوز نرخ تسهیلات بانکی بالاست و تورم اگرچه کنترل شده، ولی باز در مقایسه با رقبا در بازارهای صادراتی، زیاد است و هزینه حمل‌ونقل و بیمه هم همچنان بالاست. البته همه دنیا به کشاورزی توجه ویژه دارند و حمایت‌های لازم را صورت می‌دهند. امیدواریم با رفع موانع بتوانیم صادرات صنایع غذایی را به صورت جهشی افزایش دهیم و این واقعاً قابل دسترس است؛ البته دولت باید یارانه صادراتی بدهد و حمایت کند.

ماکارونی ایران به کدام کشورها اکنون صادر می‌شود؟

صادقیان:  به ۲۸ کشور صادرات داریم و بازارهای اطراف همچون کشورهای افغانستان، پاکستان، عراق، آفریقا، مالزی، سنگاپور و حتی کانادا را تامین می‌کنیم. اکنون لبنیات و پنیر ایرانی به آمریکا صادر شده و این توانمندی بالای صنایع غذایی ما را می‌رساند که با همه مشکلات تحریم و جنگ، توانسته رشد قابل توجهی داشته باشد و هم نیاز داخلی را تامین کند و هم در بازار صادراتی حضور داشته باشد.

به مزیت‌ها اشاره داشتید، برای پایداری رشد اقتصادی باید کدام بخش پیشران باشد؟

 مرتضوی : حتماً برای رشد پایدار باید چند مولفه وجود داشته باشد. صنعتی رشد پایدار خواهد داشت که وصل به ماده اولیه تولید داخلی باشد. اکنون اصلاحاتی هم در حوزه زراعت انجام شده و بیشترین مقدار سرمایه‌گذاری در بهبود وضعیت آبیاری طی چند دهه اخیر، در چهار سال گذشته رخ داده است؛ بنابراین رشد پایدار صنعت غذا متصل به زمین زراعت است و اگر زراعت داخلی بخواهد موفق باشد، باید در مورد برخی غلات، با توجه به نیازهای خود از سایر کشورهای دنیا ماده اولیه وارد کنیم؛ به خصوص اینکه بزرگ‌ترین کشورهای تولیدکننده غلات دنیا یعنی قزاقستان، اوکراین و روسیه همسایه ما هستند که این یک مزیت بزرگ است و در مقابل، از طریق مرزهای زمینی به پاکستان با رشد جمعیت ۲ /۳ درصد و عراق با رشد جمعیت بسیار بالا دسترسی داریم و کشورهای عربی هم، زراعت قابل اتکا ندارند؛ بنابراین می‌توان این دو را با هم هماهنگ کرد.

سهم صنعت غذا در تولید ناخالص چقدر است؟

 مرتضوی : اگر زراعت به علاوه صنایع غذایی را در نظر بگیریم، صنعت غذا ۱۵ درصد GDP را در‌بر می‌گیرد. هرچقدر گندم داشته باشیم، تا آرد، کیک و بیسکویت و ماکارونی نشود، ارزش افزوده ندارد؛ پس باید به سمت صنایع با تکنولوژی خوب برویم؛ همان‌طور که در صنعت آرد، ما جزو ۱۰ کشور اول دنیا به لحاظ سطح تکنولوژی هستیم و نیروی فنی ماهری داریم. اکثر کارخانه‌داران آرد نسل چهارمی هستند که درس خوانده‌اند؛ پس شیرینی و شکلات و آبمیوه، صنعت جوانی است و تکنولوژی و استعداد خوبی دارد و خیلی سریع می‌خواهد وارد بازارهای جهانی شود. در گندم، اگر سیاست‌های درستی داشته باشیم، ایران می‌تواند یکی از بهترین تولیدکنندگان دنیا باشد؛ صنعت طیور هم در کشور به خاطر تنوع آب و هوایی، می‌تواند یک صنعت پر‌پتانسیل باشد. پس در مجموع در کشاورزی می‌توانیم رشد بسیار پایداری داشته باشیم؛ چراکه الان اسراف می‌کنیم و آب را هدر می‌دهیم؛ ضمن اینکه زمین را نیز به دلیل عدم صیانت از خاک، از بین می‌بریم و به طبیعت آسیب می‌رسانیم؛ پس اگر چرخشی در نگاه به دارایی‌های معنوی خود داشته باشیم و به سمت استفاده از آنها پیش رویم، رشد پایداری در صنعت غذا خواهیم داشت.

صادقیان:  اتفاقات خوبی در صنعت غذایی ایران رخ داده است. اگر یادتان باشد سال‌های قبل به خصوص قبل انقلاب، بسیاری از کالاها را وارد می‌کردیم؛ اما اکنون صادرکننده آنها هستیم. در گذشته مرغ هلندی و فرانسوی وارد ایران می‌شد و اکنون، شش میلیون تن ظرفیت برای طیور داریم که دو میلیون تن آن مصرف داخلی شده و مازاد آن، قابل صادرات است. در بحث گندم، هر سال گندم وارد کشور می‌شد؛ اما دو سالی است که مازاد داریم و صادرکننده هستیم. در لبنیات نیز صنعت ما یک صنعت پویاست و توانسته صادرات به کشورهای آمریکایی داشته باشد. این نویدی بود که داده شد که چندین کانتینر به اروپا و کشورهای سی‌آی‌اس، روسیه و آمریکا صادر شده است. اکنون ایتالیایی‌ها به سراغ ایران می‌آیند تا ما برای آنها با برندهایشان ماکارونی تولید کنیم، چراکه مواد اولیه مرغوب، دانش فنی، تکنولوژی و پتانسیل عظیمی داریم. ضمن اینکه بازارهای دسترسی خوبی هم وجود دارد و همان‌طور که آقای مرتضوی اشاره کرد، کشورهای سی‌آی‌اس نیز تولیدکننده غلات هستند که اگر کمبودی باشد، با امکانات جاده‌ای، ریلی و حمل‌ونقل مناسبی که کشور ما دارد، می‌توانیم آن را برطرف کنیم و البته هاب منطقه هم باشیم. پس نیاز است که برخی محصولات را وارد کرده و فرآوری کنیم و به همان کشورها و سایرین صادر کنیم. اینها پتانسیل‌های قوی است که در اختیار ایران قرار دارد. ولی در بحث خاک و آب، باید مدیریت کرده و اجازه ندهیم که آب اندکی که همه دنیا را دچار مشکل کرده است و آمریکا و کالیفرنیا هم حتی سال‌هاست از خشکسالی آن رنج می‌برند، اسراف شود؛ پس باید سیستم‌های آبیاری را به سیستم مدرن و با بهره‌وری بالا تبدیل کرده و از آن ارزش افزوده ایجاد کنیم؛ همان‌طور که در سطح زیر کشت نیز، هر سال شاهد کاهش هستیم؛ ولی تولید محصولات افزایش یافته است، اینها خبرهای خوب و خوشی است که توانمندی‌های ما را می‌رساند؛ اما در آموزش باید بیشتر کار کنیم و کشاورزان ما آموزش‌های لازم را ببینند و در کنار استفاده مناسب از بذر، کود و سموم، در افزایش کمی و کیفی محصولات خود اثرگذار شوند. صنایع غذایی که باید فرآوری صورت داده و ارزش افزوده ایجاد کند تا هم تامین نیاز داخلی شود و هم صادرکننده باشیم که این هم در حال رخ دادن است. به هرحال این مسائل را اگر قدر بدانیم و درست مدیریت کنیم، قطعاً شرایط روز‌به‌روز بهتر می‌شود.

در زمینه بازارگشایی چه اقداماتی انجام شده است؟ آیا بازارهایی بوده که طی سال‌های گذشته آن را از دست بدهیم؟ آیا برنامه‌ای برای احیای بازارها داریم؟

صادقیان: کشورهای اطراف یکی از بازارهای عمده اطراف ایران است و البته کشورهایی مثل افغاستان، عراق و آفریقا در صنایع غذایی، بازارهای هدف به شمار می‌روند، البته بازار آفریقا نیازمند صنایع غذایی ماست و آنجا فعالیت‌های خوبی داریم و محصولات غذایی ایران، آنجا صادر می‌شود؛ اما اگر همت بیشتری کنیم و حمایت بیشتری هم از سوی دولت صورت گیرد، می‌توانیم رقبا را از بازار بیرون کنیم و در آنجا حرف اول را بزنیم. به هرحال بازارهای آفریقایی ۴۰۰ میلیون نفر جمعیت دارند که همه آنها، نیازمند غذا هستند و بنابراین ما هم تولیداتی در این عرصه داریم.

بازارهایی هم هست که به‌تازگی به دنبال ورود به آنها باشیم؟

صادقیان: بازارهای جدید که آسیایی است و کشورهایی همچون مالزی، سنگاپور و فیلیپین کشورهایی هستند که می‌توانند بازارهای صادراتی ما باشند.

مرتضوی : یکی از نکات مهم در بازارهای صادرات صنعت غذای ایران، پایداری و ماندگاری در بازار است؛ یعنی ممکن است که ما بازارهای زیادی را فتح کرده باشیم؛ ولی در آنها ماندگار نبوده باشیم. پس حضور و ماندگاری در بازار، مهم است؛ اما اکنون آنقدر دنیا کوچک شده است که نمی‌توان گفت بازار جدیدی وجود دارد، چراکه محصولات ایرانی، به خاطر حضور ایرانیان در خارج از کشور، به همه جای دنیا رفته‌اند، اکنون هر جای اروپا و در هر شهر کوچکی، یک سوپرمارکت ایرانی وجود دارد که آنها مصرف‌کننده کالای ایرانی هستند و به ایران علاقه دارند؛ بخشی از آن به حس نوستالژیک برمی‌گردد و البته یک پیوند هم هست. اکنون کالاهایی مثل رشته آشی را نمی‌توان در هیچ جای دنیا به غیر از سوپرمارکت‌های عرضه‌کننده محصولات ایرانی پیدا کرد. ما همه‌جا هستیم و دنیا حالتی یافته است که محصولات ایرانی همه جای دنیا باشند؛ اما برندینگ و حضور دائم و رفتن به زنجیره‌های محلی آن کشورها، نکته مهمی است که نیاز به سرمایه‌گذاری و بازاریابی علمی دارد؛ ضمن اینکه نیاز به رقابت‌های قیمتی و دخالت دولت‌ها را هم حس می‌کنیم. نیاز به یک حمل‌ونقل ایمن دارد. انبار غله دنیا در دنیا، کشورهای سی‌ای‌اس هستند و همان‌طور که نقش روسیه، قزاقستان و اوکراین در تامین غله دنیا در حال پررنگ‌تر شدن است ایران باید پل پیروزی برای شرکای تجاری باشد؛ همان‌طور که ایران پل پیروزی برای متفقین شد. اینها یک مقداری سلیقه و بینش و مقداری مدیریت می‌خواهد. ما سال‌های سال است که با همه مذاکره می‌کنیم که وقتی محصول سیب ارومیه و آذربایجان ایران می‌رسد، به سرعت وارد چرخه شده و مازاد آن صادر شود؛ پس نمی‌توان انتظار داشت این سیب سالم روی درخت بماند تا برای آن فکری کنیم. این سیب باید به موقع از درخت کنده شود و به مصرف خوراک مردم برسد یا به سردخانه انتقال یابد. اگر این کار را نکنیم دو میلیون تن ظرف ۱۵ روز به زمین می‌ریزد و این یک تهدید جدی است. یک روزی ما در ایران، ۱۱ میلیون تن مصرف سیب داشتیم؛ ولی تولید ما تنها سه میلیون تن بود. یا در حوزه غلات، گندم می‌گندید و با آفلاتوکسین به خورد مردم داده می‌شد، اما اکنون نمی‌توانیم ۱۰ میلیون تن مصرف داشته باشیم و سه میلیون تن ضایعات، پس باید نهضتی به نام سیلوسازی ایجاد می‌شد که در دوره اصلاحات این اتفاق رخ داد و اکنون همه گندم کشور، در سیلوهای مدرن بخش‌خصوصی است و این نشان می‌دهد اگر عقل باشد و درایت صورت گیرد، کار به خوبی پیش می‌رود. چه مناسبتی دارد که هر سال پرتقال خوب تولید شود ولی سرمازدگی آن را از بین ببرد و در ماه ۱۲، با عجله سامسونت پر از پول برداریم و پرتقال بخریم. پس صنعت غذا پتانسیل رشد مستمر دارد. اما اولین کاری که باید بکنیم این است که محصولات کشاورزی باید در جایی استراحت کند و این تامین منابع مالی برای خریدن صد میلیون تن کالای کشاورزی در یک بازه زمانی سه‌ماهه، از عهده هیچ بخش خصوصی در هیچ جای دنیا برنمی‌آید. بلکه باید بانک‌ها و موسسات مالی دخالت کنند و چون غذای مردم است، باید به آن چشم سودجویی نداشته باشند. در دنیای متمدن، هیچ قانونی اجازه سوءاستفاده از ماده غذایی را نمی‌دهد. در داستان‌هایی هم که وجود دارد، نقش غذا خیلی پررنگ است و باید این بها را به آن داد. ما مقدار زیادی محصول کشاورزی داریم و باید برای آن تدبیر کنیم. باید میوه را در اتاق سرد، برخی کالاها را در سردخانه و برخی دیگر را در گرم‌خانه نگه داریم که پتانسیل آن وجود دارد؛ ضمن اینکه بازارهای جهانی نیز به روی ما باز است. صنعت غذا می‌تواند به خاطر منابع عظیم آب‌وخاک و بازار پایداری که وجود دارد، پل پیروزی اقتصاد ایران باشد. دلیل موفقیت چین یکی این است که بازار خود را به عنوان یک بازار بزرگ چندصدمیلیونی در اختیار دارد و بنابراین وارد هر صنعتی که می‌شود، بازار بزرگی را پیش رو دارد و همین باعث می‌شود که سرمایه‌گذاری در آن کشور، جواب بدهد و تبلیغ آن وجود داشته باشد. ایران هم یک بازار این‌چنینی دارد که جمعیت خود و اطرافش، می‌تواند همان تبلیغ برای سرمایه‌گذار باشد؛ ضمن اینکه در ایران، مصرف خیلی نسبت به کشورهای منطقه بالاتر است و مردم ما عادت کرده‌اند که خوب لباس بپوشند و خوب غذا بخورند و این عادات اجتماعی ما ایرانیان است.

اگر بخواهیم جمع‌بندی نسبت به مشکلات و مسائلی که وجود دارد، داشته باشیم چشم‌انداز صنعت غذا را چطور ترسیم می‌کنید؟

 صادقیان: به نظر من قبل از هر چیزی، باید بازارهای خود را در داخل و خارج بشناسیم و سلیقه و نیازهای بازار را به خوبی رصد کنیم. آنگاه است که می‌توان متناسب با نیازها تولید کرد؛ نباید تولید کورکورانه داشته باشیم؛ این مهم‌ترین مساله و موفقیت پیش روی ماست. ضمن اینکه بحث بسته‌بندی موضوعی است که در کشور اگرچه رشد خوبی داشته؛ ولی جا دارد که متناسب با سلایق بازار و نیازهای آن پیش رود. باید توجه داشت که هر بازاری سلیقه خود را دارد. در کیفیت، بسته‌بندی، نوع بسته‌بندی و رنگ‌های آن باید کار کرد و این یک موضوع بسیار مهم است. نامگذاری و برندینگ هم البته بسیار مهم است؛ چراکه هر تولیدکننده محصول کشاورزی ما، نمی‌تواند کالای خود را صادر کند و این یک امر مهم است؛ بنابراین باید در محصولات غذایی و کشاورزی، برند ایرانی صادر شود؛ پس موضوع برندینگ مهم است که در بحث محصولات غذایی ما و کشاورزی، آن را رعایت کنیم. اکنون بسیاری از محصولات کشاورزی دنیا به‌رغم اینکه چندین تولیدکننده متعدد دارند، اما تنها با دو تا سه برند روانه بازارهای جهانی می‌شوند؛ بنابراین اگر برند برای مصرف‌کننده شناخته شده باشد، می‌تواند به آن اعتماد کند. بحث مدیریت الگوی کشت نیز مهم است و باید انجام شود؛ یعنی مشخص شود که چه بکاریم، کی بکاریم و چه زمانی برداشت کنیم. اکنون دولت به این موضوع توجه دارد و وارد اصلاح الگوی کشت هم شده است؛ یعنی اینکه در مورد محصولی مثل چغندر، اکنون تاکید کرده که باید این محصول را پاییز بکاریم؛ چراکه در بهار مصرف آب بالایی دارد و دولت اجازه کشت نمی‌دهد و خرید تضمینی هم نمی‌کند. اما در پاییز که بارندگی بیشتر است و تولید این محصول مصرف آب کمتری دارد، توصیه می‌شود که کاشته شود. البته دولت به کاشت محصولات گلخانه‌ای هم میل پیدا کرده است. اگر به سمت تولیدات گلخانه‌ای برویم که آب کمتر و بازدهی بیشتری دارد، موفق‌تر خواهیم بود. در بحث خاویار و ماهی سفید، ایران تولیدات بی‌نظیری دارد و پسته ایران بی‌نظیر است و حتی پسته آمریکایی که بازار را گرفته است، از نوع ایرانی آن نامرغوب‌تر است. البته در مورد محصولی مثل پسته نیز، ایرانی‌ها هستند که در آن کشور محصول تولید کرده‌اند. در مورد سایر محصولات منحصر به فرد ایرانی هم مزیت‌های بسیاری داریم. هیچ جای دنیا گلاب ایرانی را ندارد و هر‌جا در سوپرمارکت‌های سراسر دنیا مراجعه کنید، مرغوب‌ترین گلاب متعلق به ایران است و مصرف‌کننده ایرانی و غیر‌ایرانی دارد. انار و رب انار ایرانی، آبلیمو و آبغوره ایرانی بسیار خاص است و این برای صنایع غذایی ما فرصت خوبی را فراهم می‌کند. در مجموع می‌توان گفت مشکلاتی در بحث‌های تولیدی داریم که باید برطرف شود و الگوی مصرف و کشت را باید عوض کنیم. مصرف سرانه برنج کشور ۴۰ کیلو است و متاسفانه مجبوریم دو میلیون تن آن را وارد کنیم؛ اما اینکه این کالا را با چه ارز، قیمت و کیفیتی وارد می‌کنیم هم خود جای بحث دارد، در حالی که ماکارونی باید جایگزین آن شود. در مصرف ماکارونی در اروپا، سوئیس مصرف سرانه ۱۲‌کیلویی را دارد و همین رقم برای ایتالیا ۳۰ کیلو و اروپا ۱۲ کیلو است؛ ولی در ایران ماکارونی که ارزان است و از نان هم ارزان‌تر تولید می‌شود و کیفیت بالایی هم دارد؛ مصرف کمی را به خود اختصاص می‌دهد؛ در حالی‌که ما تکنولوژی به‌روزی داریم و مواد اولیه این صنعت را که گندم دروم است در داخل تولید می‌کنیم؛ پس این فرهنگ باید جا بیفتد که از ماکارونی به جای برنج استفاده کنیم؛ یا اینکه الگوی مصرف گوشت را تغییر دهیم؛ الگوی مصرف گوشت قرمز نیاز به تغییر دارد و جایگزین آن باید گوشت سفید شود. در پرورش ماهی و صیادی رشد داشته‌ایم ولی کافی نیست، با توجه به اینکه دسترسی به سواحل جنوبی و شمالی داریم و باید صیادی را رشد دهیم. دولت هم پرورش ماهی در قفس و میگو را رشد داده و اکنون صادرات صورت می‌گیرد. در مجموع باید در بخش کشاورزی توجه بیشتری صورت گیرد و الگوی کشت و آموزش کشاورزان باید تغییر کند، ضمن اینکه تجمیع اراضی کشاورزی نیز که دولت دنبال می‌کند، باید با سرعت بیشتری رخ دهد. پس می‌توان با تکنولوژی و آموزش، اتفاقات نویی را رقم زد. اکنون میانگین اراضی کشاورزی حدود چهار هکتار در کشور است در حالی که اراضی بالای دو هزار هکتار ایران، تنها ۶۴ قطعه است؛ اما در کشورهای پیشرفته، اراضی بالای ۱۰۰ تا ۲۰۰ و حتی ۱۰۰۰ هکتار داریم که می‌توان الگوی مناسبی را در آن پیاده کرده و تکنولوژی را به کار بست. به هرحال به‌رغم همه مشکلات، موفقیت‌هایی داشته‌ایم و به‌رغم تحریم که دسترسی به کود، سم و بذر را نامطلوب کرده بود، توانستیم نیازهای خود را تامین کرده و صادرات محصولات کشاورزی و صنایع غذایی را داشته باشیم.

چه انتظاری می‌توان از دولت داشت؟

 صادقیان: دولت از تولیدکنندگان انتظار دارد که صادرات محصولات کشاورزی و صنعت غذایی را رشد داده و در این زمینه جهش داشته باشند؛ اما ما نیز از دولت می‌خواهیم که از صنعت و صادرات آن حمایت کند تا بتوانیم با رقبا رقابت کرده و مجهز به ابزارهایی شویم که بازارهای هدف را برای ما قابل دسترس می‌کند. ما به حمایت نیاز داریم و باید دسترسی به مواد اولیه ارزان داشته باشیم، ضمن اینکه نرخ تسهیلات هنوز بالاست و اگرچه تورم کنترل شده ولی هنوز هم در مقایسه با رقبا بالاست. ما هنوز مشکل حمل‌ونقل و بیمه و هزینه نقل و انتقالات پول را داریم که تا هفت درصد هم گاهی در هزینه‌ها اثرگذار می‌شود. بنابراین انتظار داریم این موانع رفع شود؛ ضمن اینکه در حوزه بازاریابی و حضور در نمایشگاه‌های خارج کشور نیز، به حمایت دولت نیاز داریم. در گذشته دولت بخشی از هزینه‌ها را می‌پذیرفت ولی اکنون دستش خالی است و جوایز صادراتی را نمی‌تواند بدهد، در حالی که اگر این مشکلات رفع شود و مشوق‌ها دوباره به صورت هدفمند باز‌گردند، صنایع غذایی و کشاورزی ما پتانسیل بسیار بالایی دارد.




بین صنعت و دانشگاه دیوار کشیده شده است / به قلم احمد صادقیان رئیس کمیسیون کشاورزی اتاق ایران

 

دنیا در حال تغییر است و به خصوص در یکی دو دوهه گذشته تغییرات آن سرعت گرفته است. البته در کشور هم پتانسیل های خوبی برای همراهی با این تغییرات و برای اینکه بتوانیم بهره وری را افزایش دهیم وجود دارد.

 در حال حاضر بحث شرکت های دانش بنیان و استارت آپ ها همه چیز را تغییر داده است به طوری که تجارت و تولید در حال تغییر است. بنیاد بوش هم که به تازگی به ایران و اتاق تهران آمده در این زمینه پیشتاز است، هم صاحبت صنعت و دانش است و هم در بحث استارت آپ ها و شرکت های دانش بنیان تجارب خوبی دارد و علاقه مند به ارتباط با ایران است. باید توجه کرد که ارتباط با دنیا و شرکت های مهم جهان در جهت پیشبرد اهدافی اقتصادی و توسعه ای که ما داریم خیلی مفید است. به این ترتیب زمانی که در کشور صحبت از توسعه اقتصادی می کنیم، لازمه اش این گونه ارتباط هاست. به هرحال در ایران جوان های تحصیلکرده زیادی حضور دارند که باید با دنیا ارتباط داشته باشند و بتوانند خودشان را جهانی کنند.

البته در یکسال گذشته توانسته ایم از ظرفیت های برجام برای توسعه شرکت های دانش بنیان و ارتباط های بین المللی استفاده کنیم اما به نظر من ظرفیت های بیشتری وجوددارد و باید حداکثر استفاده را از آنها برد. خوشبختانه دولت هم توجه دارد و امتیازاتی برای شرکت های دانش بنیان در نظر گرفته است که به نظر من باید این امتیازات افزایش پیدا کند تا شرکت ها علاقه مند شوند و به روز شدن و به دانش بنیان شدن رو بیاورند تا بتوانند افزایش راندمان و بهره وری داشته باشند و کالای بهتری تولید و با دنیا رقابت کنند.

با این حال در حال حاضر موج هایی در مقابل شرکت های دانش بنیان شکل گرفته است، اما این موج ها طبیعی است. ولی مسیر آن چیزی است که این شرکت ها طی می کنند و بقیه باید خودشان را به روز کنند و تغییر دهند و برای این تغییرات آماده باشند.

علاوه بر این باید در نظر گرفت که در حال حاضر، یکی از مشکلات ما در کشور قطع ارتباط صنعت و دانشگاه است و لازم است این ارتباط برقرار شود. به اعتقاد من لازم است به مقداری قوانین کار و قوانین قضایی در این جهت تغییر پیدا کند. اما در وضعیت کنونی دانشگاه و صنعت در کشور بهم اعتماد ندارند؛ نه صنعت به دانشگاه اعتماد دارد و دانشگاه به صنعت. حتی به عبارتی دیواری بین آنها ایجاد شده است که با اصلاح قوانین و پشتیبانی از حقوق هم صنعت و هم دانشگاه می توان این ارتباط را برقرار کرد. این ارتباط قبل از انقلاب روان تر بود. به دلیل اینکه قوانین حمایتی بیشتری وجود داشت. الان فردی که ایده ای نو دارد، می ترسد آن را به صنعت گر بدهد و ایده اش از او گرفته و حقوقش پایمال شود. در طرف دیگر هم واحدهای صنعتی این اعتماد را ندارند که مانند گذشته دانشجویان را انتخاب و برای داخل یا خارج از کشور بورسیه کنند. در گذشته با این بورسیه ها دانشجو متعهد بود که بعد از دوران آموزش در آن واحد صنعتی کار کند؛ اما الان قوانین در این جهت نیست. ممکن است صنعتگر سرمایه گذاری و دانشجویی را برای دانشگاه های خارج از کشور بورسیه کند اما هیچ قوانین و اعتباری برای پشتیبانی از اینکه آن دانشجو برگردد و هر دو طرف نفع ببرند وجود ندارد. بنابراین زمانی که به تغییر قوانین کار و قوانین قضایی اشاره کردم برای حمایت از این ماجرا بود.




گفتگوی اگروفودنیوز با احمد صادقیان،کارآفرین برجسته ایرانی و موسس شرکتهای تک ماکارون، دراژه، فرش کویر یزد و …

– جناب آقای صادقیان لطفا ضمن معرفی خود، شرح مختصری از فعالیتهایتان بفرمایید.
کارهای صنعتی ، کشاورزی و تجاری پدرم در کنار تحصیلات ابتدایی و متوسطه ، برای من به دانشگاه کارآفرینی بدل شد . دانشگاهی که ای کاش بتوانبم تمام جوانان کشورمان را نه از آن فارغ التحصیل ، که در آن شاغل به تحصیل نماییم ، تحصیلات عالی خود را در رشته مدیریت بازرگانی سال ۱۳۵۵ به اتمام رساندم و پس از پایان خدمت مقدس سربازی ، سال ۱۳۵۹ به عنوان مشاور استاندار استان یزد ، مشغول به کار شدم .
در اندک زمانی ( سال ۱۳۶۰) علائق کار صنعتی ، مرا به گسترش حرفه خانوادگی هدایت نمود ، لذا به دستور مرحوم پدرم و به اتفاق خانواده ، کارخانه فرش ستاره کویر یزد را تاسیس نمودیم .
این اولین واحد تولیدی بود که به صورت خانوادگی ، بنای آن را گذاردیم و سرآغاز دورانی گردید که تا به امروز ، منجر به تاسیس دهها واحد صنعتی دیگر شد.
گروه ستاره کویر با پنج کارخانه مدرن: «فرش ستاره کویر یزد» ، «فرش خاطره کویر یزد» ، «نساجی یزد» ، « رنگرزی یزد » « الیاف یزد» ، امروز به یکی از بزرگترین گروههای صنعتی در صنایع نساجی کشور تبدیل شده و محصولات آن در پنج قاره جهان ، نقش خاطره می زند …

سال ۱۳۷۲ در کنار صنعت نساجی وارد صنایع غذایی شده و مجهزترین کارخانه تولید ماکارونی خاورمیانه را بنیاد نهادیم و با افتتاح شرکت تک ماکارون نه تنها کشورمان از واردات ماکارونی بی نیاز شد ، بلکه امکان صادرات آن را یافت . این شرکت نیز هم اینک به گروه صنعتی تبدیل شده و علاوه بر ماکارونی ، دارای کارخانجات «آردداران» ، « صبحانه پیکوتک » و خطوط تولید دیگری است. در سال ۱۳۸۵ با تاسیس با کارخانه دراژه وارد عرصه شیرینی و شکلات شده و در سا ل ۱۳۸۹ با تاسیس شرکت « توسعه صنعت لاوان » به صنعت پتروشیمی هم وارد شدم .علاوه بر این واحدهای بزرگ ، دهها واحد متوسط تولیدی و گردشگری را در عرصه های گوناگون بنا نموده ایم.

به دلیل اعتقاد به کار صنفی و نهادهای مدنی ، در تشکلهای صنفی تمامی صنایعی که وارد آنها شده ایم ، حضوری فعال داشته و در دهه های ۶۰ و ۷۰ نیز ، دو دوره به عضویت هیئت رئیسه اتاق بازرگانی یزد انتخاب شدم و هم اکنون در اتاق بازرگانی تهران حضور دارم.اینک امیدوارم چهار دهه تلاش و تجربه در مسیر اعتلای کشورمان برای آینده بهتر بخش تولید ، مفید باشد.

– از آنجاییکه شرکت تک ماکارون یک شرکت الگوست و از مسببین خروج اجناس خارجی از بازار کشور است، توصیه جنابعالی برای سایرشرکت ها بمنظور تولیدات باکیفیت و جلوگیری از خروج ارز از کشور چیست ؟
برای موفق شدن یک محصول باید قبل از تصمیم برای تولید و سرمایه گذاری، بازار هدف، سلیقه های بازار چه داخلی و چه خارجی را با هدف صادرات و ظرفیت های بازار را شناسایی کرد چون محدود شدن به بازار داخل مطلوب نیست. پس از شناسایی بازار هدف برای سرمایه گذاری و انتخاب ماشین آلات اقدام نمود. ما هم از اول به اینگونه عمل کردیم و قبل از تولید بازارها را شناختیم، توصیه من به همه عزیزانی که می خواهند در کار تولید هر محصول صنعتی فعالیت کنند این است که این مسئله یعنی شناخت بازار هدف را درنظر بگیرند.

– حضرتعالی صاحب یکی از برندهای فرش ایران نیز هستید و صنعت فرش ایران به جهت رقابت در بازارهای بین المللی در مخاطره است اما جنابعالی همچنان در تولید و صادرات ماکارونی قوی ظاهر شدید، این دوگانگی را چطور توضیح و ارزیابی می فرمایید؟
در بحث فرش در گذشته اشتباهاتی داشتیم که الان بهای آن را می دهیم در اوایل انقلاب تفکر اشتباهی که چرا زحمات ما زیر پای کشورهای دیگر می افتد و بحث ارزشیابی ها و قیمت گذاریها، مشکلات برای صادرات فرش ایجاد کرد که این تفکر، تفکر اشتباهی بود و بسیار صدمه زد.بحث دیگر در مورد فرش دستبافت است که در هر گوشه از کشور ما فرش بسیار متنوع بافته می شود و با توجه به نیازهای مصرف کننده تنوع بسیار زیادی دارد در دنیا هم جا افتاده که فرش ایرانی از نوع فرش کرمان، کاشان، قم و تبریز را دوست دارند. ما طرح کاشان را در تبریز یا طرح نائین را در طبس داریم اما این مسئله ما را با مشکل شناسنامه دار کردن فرش مواجه کرد و سئوالاتی در مورد اصل بودن این فرش ها مطرح شد.
البته با وجود صدماتی که خوردیم، هنوز فرش دستبافت ایرانی خوشنام ترین فرش می باشد و با عنوان تولیدکننده فرش صنعتی و فرش های مصرفی سعی کردیم که این اعتبار را لطمه نزنیم.
در حال حاضر با کیفیت ترین، ظریف ترین، زیباترین فرش ماشینی در کشور ما تولید می شود و از نظر تکنولوژی آن صاحب تکنولوژی فرش که ما ماشین آلات را از آنها خریدیم مدیون ایرانی ها هستند چون آنها اصلا فرش و گره را نمی شناختند.
ایرانی ها بخصوص ما با صاحبان ماشین آلات فرش ماشینی ارتباط برقرار کردیم رنگ، بافت و ظرافت فرش ماشینی بسیار محدود بود در حالیکه فرش ماشینی بسیار به فرش دستبافت نزدیک شده و این ایده در ایران وجود داشت اما امکان تولید را نداشتیم، به همین دلیل این ایده در ایران عملی نشد و از ایران رفت. یک یا دو کشور پیشتاز هستند که آنها هم مدیون ایرانیها هستند. در همین ارتباط وزیر کشور بلژیک از ما قدردانی کرد و به ما لوحی هدیه داد .
ما اعتقاد داریم هیچ جایی مثل ما ایرانی ها فرش را نمی شناسند، چراکه ما با فرش بزرگ شدیم و در دوران کودکی ما تمام حانه ها صددرصد فرش بود، الان کمی متفاوت شده و این باعث شده که ما فرش را خوب می شناسیم. هرچند در آن زمان تعدادی از کارفرمایان ایرانی را بردند و کمی شبیه سازی کردند، اما هنوز همچنان ایران پیشتاز است، هرچند سهم صادرات کمی کاهش یافته است.

– با وجود اینکه صنایعی مثل شیرینی و شکلات پیشرفت خوبی داشته و از پیشتازان صادرات صنعت غذا محسوب می شوند چرا در بازار داخلی نسبت به شکلاتهای خارجی اقبال کمتری دارد؟
به نظر من یک مسئله این است که قیمت تولید بالاست و بحث تورم است که امسال کمی کنترل شده است، بحث نرخ تسهیلات، هزینه های بیمه، هزینه حمل و نقل، هزینه انتقال پول از نظر صادرات، ثابت ماندن نرخ ارز که قیمت طبیعی خود را ندارد و قیمت ارز در جهتی است که واردات انجام شود تمام این موارد باعث گران تمام شدن محصول می شود. اتفاقی که دارد می افتد این است که ثابت ماندن قیمت ارز باعث شده که هم ما صادرات مان مشکل دار شود و هم محصولات خارجی بتوانند بازارهای ما را هدف قرار دهند.
اگر برای کالا تعرفه بگذاریم قاچاق وارد می شود و اگر تعرفه نگذاریم رسمی وارد می شود، اشکال دیگر برای تولید محصولات داخلی الزام به قیمت گذاری است در حالیکه در دنیا همه جا قیمت در شلف تعیین میشود، اساسا قیمت را روی محصول پرینت می کنیم در حالیکه در واردات این الزام نیست و آزاد است یعنی وقتی محصولی وارد می شود و در مغازه قرار می گیرد، فروشنده هم به مشتری توصیه می کند که کالای خارجی مرغوب تر است چون فروشنده محدودیتی در قیمت اجناس خارجی ندارد و می تواند سود بیشتری روی آن ببرد، بنابراین آنرا جلوی دید مشتری قرار می دهد و موقع فروش توصیه می کند که آنرا بخرد و این فرهنگ ترویج داده میشود که محصول خارجی کیفیت بهتری دارد.
اعتراض ما بر این است که اگر الزام به قیمت گذاری است محصول خارجی نیز باید قیمت گذاری شود، در زمان جنگ و محدودیت ها بحث قیمت گذاری بود اما الان به نظر من شرایط عرضه و تقاضا و رقابت می تواند بالانس باشد. مثلا در صنعت ماکارونی ما بیش از دو برابر ظرفیتی که مصرف سرانه داریم امکان تولید داریم و باز می تواند رقابتی باشد، باز قیمت گذاری می شود و این روش درست نیست، خود وزارت صنعت و معدن هم با این مسئله موافق نیست اما سازمانهای حمایتی و سیستمهای نظارتی علاقمند به این اتفاق هستند، البته قاچاق هم به دلیل پایین بودن قیمت ارز و بالا بودن قیمت تمام شده محصول می تواند انجام شود، اگر قیمت ارز را منطقی کنیم البته بالا رفتن قیمت ارز شمشیر دولبه است و روی قیمت محصولات داخلی هم تاثیر دارد، ولی سایر جاها اگر نرخ تسهیلات و هزینه را کاهش دهیم، هزینه حمل و نقل، بیمه و مشکل انتقال پول در بحث صادرات رفع شود جبران مافات می شود و در بحث قیمت گذاری محصولات داخلی قیمتش کم می شود و اگر نرخ ارز را هم افزایش دهیم آنها نمی تونند با ما رقابت کنند.

_ جنابعالی در اتاق بازرگانی سمت دارید، نقش این اتاق در بهبود فضای کسب و کار صادرات چگونه است؟
اتاق بازرگانی بعنوان مشاور سه قوه می باشد، ولی به نظر من باید حق رای داشته باشد و بخش خصوصی باید در زمان قانون گذاری فعال باشد. ما بعنوان مشاور مشکلات را مطرح می کنیم و در خیلی مباحث صحبت کردیم که در خیلی موارد به این مباحث توجه می شود. البته که عملی شدن آنها زمان بر است. ان شالله که بتوانیم تاثیر خود را بگذاریم و ما به دلیل بودن در چنین فضایی در خود مسئولیت اجتماعی بیشتری می بینیم.

– اکثر تولیدکنندگان از موانع و بروکراسی های اداری مثل بیمه، سود بانکی و مالیات ناراضی هستند ،نظر جنابعالی در این باره چیست؟

این یک واقیعتی است که وجود دارد و متاسفانه در بخشهای اداری، بانکی این فرهنگ جا افتاده است و باید تغییرات اساسی اتفاق بیافتد و این روش ها دگرگون شود. وزارت جهادکشاورزی در این امر پیشگام شده و امسال هم آقای وزیر به عنوان نمونه معرفی شد و خیلی از این مشکلات و موانع درحال برطرف شدن است. اما این کافی نیست بلکه باید در تمام فضاهای اجرایی کشور، سازمان ها، ادارات، بانک ها باید این اتفاق بیافتد و همه تلاش کنند تا کار تسهیل شود. بایستی بجای تجربه کردن و آزمون و خطا در برخی موارد، سیستم های اقتصادی کشورهای دیگر که شبیه ما بودند و موفق عمل کردند را مطالعه کرد و از آنها الگو بگیریم و آنچه که دیگران تجربه کردند را الگویی متناسب با جامعه خودمان قرار دهیم.

– با توجه به پیدایش بازارهای نوظهور از جمله روسیه، چه تمهیداتی باید حاکم شود که برندهای ایرانی با کیفیت وارد این بازار شوند، تا مانند بازارهای آسیای میانه و عراق قافله بر رقیبان واگذار نشود؟
اینکه هر محصولی را هرکسی صادر کند، درست نیست. بایستی مزیت های مناسب تولیدات را بشناسیم، اینکه چه تولیداتی در چه جاهایی مزیت نسبی دارند را بشناسیم و آنرا تقویت کنیم و این انتظار درستی نیست که هر تولید کننده یک صادر کننده باشد. بعنوان مثال در بحث کشاورزی که در ایران بسیار گسترده است، همه نمی توانند صادر کننده شوند بلکه باید شرکتهای حرفه ای مثل همه جای دنیا تشکیل شود که بروند بازارها را بشناسند و توانمندیها، سلیقه ها و ذائقه ها را بشناسند و بتوانند بازار را درست هدایت کنند و درست مذاکره کنند و کالای مناسب با بسته بندی مناسب با نام مناسب ارائه دهند. مثلا کشور ما در بحث کیوی سورت شده و بسته بندی شده، در بحث پسته، زعفران و محصول ماکارونی می تواند رقابت داشته باشد. تکنولوزی ماکارونی یک صنعت جوان و ده ساله در کشور ماست در صورتیکه در کشورهای ایتالیا و ترکیه عمر ماشین آلات آنها بالای بیست و پنج و سی سال است. در ایران این صنعت جوان است و حدود یک میلیون و هشتصد هزار تن ظرفیت تولید ماکارونی وجود دارد که کمتر از نصف مصرف داخل است.
در مسکو با انجمن ماکارونی و تولیدکنندگان ماکارونی ترکیه صحبت کردیم و سوال کردیم که چطور در بازارهای آفریقا، افغانستان، عراق که بازارهای مصرف ما هم هست با این قیمت های پایین حدود ۴۰۰ دلار محصول را میفروشید و تولیدکنندگان ترکیه پاسخ دادند که این بازارها برای دولت ما بسیار مهم است و ما در این بازارها از دولت ۳۰% یارانه میگیریم.
بنابراین صادرات که در کشور ما نوپا و جوان است نیاز به حمایت دارد هرچند دولت دستش خالی است اما اگر دولت میخواهد بایستی با یک سری معافیت ها وجوایز حمایت هایی انجام دهد. در بحث بازاریابی و شناخت بازار و معرفی کالا در نمایشگاههای بین المللی و بازاریابی، هزینه های سنگینی دارد و آدم های حرفه ای بایستی بروند و کارشان را بکنند و دولت حمایت کند.
اگر دولت بازارها را تعریف کند، کالاهای مزیت دار را شناسایی کند و آن کالاهای خاص رشد لازم را می کنند و در این حال صادرات نیز رشد می کند.
– هرچندگاهی دیده می شود که تک ماکارون محصول جدیدی به بازار وارد میکند این به دلیل R&D خوب شما یا همکاری با دانشگاههاست؟
هر دوی اینها موثر هستند، با وزارت بهداشت ارتباط خوبی داریم و کمبود هایی که از نظر تغذیه ای وجود دارد را بررسی می کنیم. به دلیل اینکه ماکارونی قابلیت غنی سازی را دارد و ویتامین هایی مثل ب، امگا ۳، روی، ویتامین د به ماکارونی اضافه می شود.از نظر سلیقه مصرف کننده طعم، رنگ با مواد افزودنی طبیعی مثل پودر ریحان طبیعی، نعناع، آویشن و گوجه فرنگی استفاده می شود.
اشکال مختلف ماکارونی را برای سلیقه های مختلف تولید می کنیم. مثلا آلفابت برای بچه ها تولید می شود که هم بحث آموزشی دارد هم کودکان را تشویق به مصرف ماکارونی می کند و یا نوع باغ وحشی برای کودکان.

گفتگو با احمد صادقیان
– جدیدترین افتخارشما کسب عنوان صادرکننده ی نمونه است، نظر شما دراین باره چیست؟
افتخار اصلی ما مهر تایید مصرف کنندگان است و ما این مسئولیت را پذیرفتیم و این بزرگترین افتخار است. ما برند محبوب کشور هستیم و دربحث سازمان حمایت به عنوان یک شرکت پیشتاز انتخاب شدیم که توانستیم منافع مصرف کننده را تامین کنیم و این افتخاری بزرگ است، چون بحثی مردمی است.
امسال باز صادر کننده ملی انتخاب شدیم، هر چند راضی نیستیم و علاقمند به جهش بیشتر در صادرات به تمام دنیا هستیم.
الان رقابت ما در بازارهای جانبی با توجه به مشکلاتی که داریم قدری ناعادلانه است، با این حال همین که در بازارهای جهانی حضور داریم آن را یک سرمایه گذاری می دانیم و امیدواریم در آینده گسترده تر باشد.
– بهترین خاطره شما در صنعت چیست؟
باید بگویم که همین که جاهای مختلف می روم و نمونه محصولات خود را می بینم، لذت می برم. تولید یک عشق علاقه است و اعتقاد من این است که تولید را مقدس می شمارم، مرحوم پدرم هم معتقد بود که تقدس تولید از هیچ یک از کارهای دیگر جامعه کمتر نیست بخصوص در بحث اشتغال که پدرم نیز بسیارعلاقمند بودند. در سال ۷۲ برای مذاکره در زمینه خرید ماشین آلات ریسندگی به جنوب آلمان رفته بودم، روز یکشنبه ما رسیدیم و من به بیرون هتل رفتم و در مسیر یک فروشگاه آنتیک فروشی که ویترین آن روشن بود اما تعطیل بود، توجه مرا جلب کرد. از پشت شیشه که نگاه کردم دیدم یک فرش ۹ متری طرح شکارگاه ستاره کویر یزد کف مغازه افتاده بود. البته اون موقع هنوز در صادرات خیلی فعال نبودیم. اما دیدن آن فرش خیلی لذت بخش بود و هنوز شیرینی آن خاطره برای من باقیست و خستگی من را از تنم بیرون می کند.
– چطور شد به فکر تاسیس تک ماکارون افتادید؟
سال ۷۰ بود که یک روز آقای نعمت زاده که در آن موقع وزیر صنایع بودند از ما و گروهی از دوستان دعوت کردند. آقای نعمت زاده تعریف کردند که یک روز در منزل خانم من ماکارونی پخته بود که آن هم ماکارونی آنکارا بود و من در آن روز به خودم نهیب زدم چرا من که وزیرصنایع هستم نباید به فکر تولید ماکارونی در کشور باشم و ایشان با لحن خودشان این مسئله را برای ما تعریف کردند و در آن زمان استارت ماکارونی زده شد و باعث شکل گیری تک ماکارون شد و گروه چهار نفره ما شروع به تولید تک کردند که اولین شرکت بود که تکنولوژی روز دنیا را برای تولید ماکارونی آورد و باریلا و آنکارا را از بازار بیرون کرد.
نزدیک ۱۰-۹ سال تنها تک ماکارون فعالیت کرد و بعداً کم کم دیگران هم آمدند و ما خوشحالیم که در مسیری گام نهادیم که باعث شدیم دیگران در این مسیر حرکت کنند.
افتخارما این است که رقبا هم حضوردارند و این رقبا باعث پیشرفت، شکوفایی و رشد می شوند چرا که بدون رقیب کار پیشرفت نمی کند .

– دیدگاه جنابعالی در خصوص نمایشگاههای تخصصی چیست ؟
نمایشگاههای خارجی و تخصصی اثر گذار هستند اما متاسفانه در کشور ما نمایشگاه به آن مفهوم واقعی جا نیافتاده است و نمایشگاه در ایران یک شو محسوب می شود که تولیدکنندگان برای بازارهای داخلی تبلیغات انجام می دهند. اما هدف از نمایشگاه فراتر از اینهاست و تخصصی تر است. نمایشگاه باید جایگاه افرادی باشد که برای مذاکره، آشنایی و ارتباط و تجارت می آیند و فقط نباید برای تبلیغات انجام شود. نمایشگاههای داخلی که تشکیل می شود با کیفیت و استاندارد نیستند و هزینه اجاره غرفه از هزینه نمایشگاههای خارج از ایران با آن خدمات و استانداردها بالاتر است. حوزه صداو سیما هم کمی انحصاری است و اجازه نمی دهند که به دلیل بحثهای سیاسی جاهای دیگر تبلیغ صورت بگیرد. بعنوان مثال هزینه و تعرفه تبلیغ در کانال ZDF آلمان که پر بیننده است از هزینه صدا و سیمای خودمان کمتر است. بنابراین باید این انحصار شکسته شود .
– بعد از برجام و دوران پساتحریم آیا بازار روی خوشی به تولیدکنندگان نشان داده است؟
بله اما خیلی محسوس نیست. جهتی که ما میرفتیم یک جهت صعودی بود که جلوی آن گرفته شد، هرچند رشد و بهبود کندی دارد. برداشتن یک شبه تحریم امکانپذیر نیست اما اینکه رو به بهبود است باعث احیای امیدها شده و مثبت است. در حال حاضر ایران هراسی بهبود یافته و خارجیها به ایران سفر کرده و با چشم خود واقعیات را مشاهده کرده و به قدرت کشورمان در زمینه های مختلف پی می برند.

– چه توصیه ای به جوانان دارید ؟

توصیه می کنم که خودشان و توانمندیهایشان را قبول کنند و در حد آن باوری که ایجاد می شود خیلی کارها می توانند انجام دهند. حتماً هم نیازمند سرمایه ی زیاد برای شروع کار نیست بلکه از همه مهمتر اینست که خودشان را باور و هدفگذاری کنند و برای رسیدن به هدف خودشان تلاش کنند.




شخصیتهای سال صنعت غذا در ادوار گذشته ، موفق به کسب تندیس شرکت برتر از نگاه مصرف کننده شدند

در همایش برترین های صنایع غذایی ، از سه شرکت برتر هر گروه تقدیر و تندیس همایش به شرکتهای برتر از نگاه مصرف کننده تعلق گرفت.

به گزارش اگروفودنیوز ، در همایش مذکور که توسط نشریه اقتصاد سبز انجام شد ، علاوه بر شرکتهای برتر از دکتر شهاب واعظ زاده نیز تقدیر شد و از نکات جالب دیگر دریافت تندیس شرکت برتر توسط کارآفرینان و مردان و شخصیتهای سال صنعت غذا  از جمله مرتضی سلطانی  رییس هیئت مدیره شرکت زرماکارون ، مهندس احمد فتح الهی رییس هیئت مدیره شرکت سبزی ایران و  دکتر مهدی کریمی تفرشی  مدیرعامل مجتمع صنایع غذایی گلها ،بود که البته غیبت غلامعلی سلیمانی از کاله ، احمد صادقیان از تک ماکارون در این همایش باعث شد نمایندگان آنها در این مراسم حضور یابند .

در حاشیه جشنواره - مرتضی سلطانی همچنان پر تلاش و با نگیزه

در حاشیه جشنواره – مرتضی سلطانی، شخصیت سال ۱۳۹۰

تقدیر از سبزی ایران با حضور مهندس فتح الهی

تقدیر از سبزی ایران با حضور مهندس فتح الهی، شخصیت سال صنعت غذا در سال ۱۳۹۲

تقدیر از برترین های صنایع غذایی

تقدیر از دکتر مهدی کریمی تفرشی ، شخصیت سال صنعت غذا در سال ۱۳۹۴

لازم به ذکر است این همایش هرساله با نظرسنجی جامعه تصادفی از خوانندگان و متخصصین و سایر افراد جامعه در خصوص انتخاب شرکت برتر از مصرف کننده صورت می گیرد  که شرکتهای نامبرده از پرافتخارترین شرکتهای صنایع غذایی ایران در این زمینه می باشند.




آشنایی با بزرگان و کارآفرینان صنایع غذایی ایران / احمد صادقیان

[heading]احمد صادقیان در گفتگو با اگروفودنیوز : سعادت داشتم که در خانواده کار آفرین ، در استان یزد سال ۱۳۳۲ متولد شوم . [/heading]


کارهای صنعتی ، کشاورزی و تجاری پدرم در کنار تحصیلات ابتدایی و متوسطه ، برای من به دانشگاه کارآفرینی بدل شد . دانشگاهی که ای کاش بتوانبم تمام جوانان کشورمان را نه از آن فارغ التحصیل ، که در آن شاغل به تحصیل نماییم ، تحصیلات عالی خود را در رشته مدیریت بازرگانی سال ۱۳۵۵ به اتمام رساندم و پس از پایان خدمت مقدس سربازی ، سال ۱۳۵۹ به عنوان مشاور استاندار استان یزد ، مشغول به کار شدم .
در اندک زمانی ( سال ۱۳۶۰) علائق کار صنعتی ، مرا به گسترش حرفه خانوادگی هدایت نمود ، لذا به دستور مرحوم پدرم و به اتفاق خانواده ، کارخانه فرش ستاره کویر یزد را تاسیس نمودیم .
این اولین واحد تولیدی بود که به صورت خانوادگی ، بنای آن را گذاردیم و سرآغاز دورانی گردید که تا به امروز ، منجر به تاسیس دهها واحد صنعتی دیگر شد.
گروه ستاره کویر با پنج کارخانه مدرن: «فرش ستاره کویر یزد» ، «فرش خاطره کویر یزد» ، «نساجی یزد» ، « رنگرزی یزد » و « الیاف یزد» ، امروز به یکی از بزرگترین گروههای صنعتی در صنایع نساجی کشور تبدیل شده و محصولات آن در پنج قاره جهان ، نقش خاطره می زند …
سال ۱۳۷۲ در کنار صنعت نساجی وارد صنایع غذایی شده و مجهزترین کارخانه تولید ماکارونی خاورمیانه را بنیاد نهادیم و با افتتاح شرکت تک ماکارون نه تنها کشورمان از واردات ماکارونی بی نیاز شد ، بلکه امکان صادرات آن را یافت . این شرکت نیز هم اینک به گروه صنعتی تبدیل شده و علاوه بر ماکارونی ، دارای کارخانجات «آردداران» ، « صبحانه پیکوتک » و خطوط تولید دیگری است.
در سال ۱۳۸۵ با تاسیس با کارخانه دراژه وارد عرصه شیرینی و شکلات شده و در سا ل ۱۳۸۹ با تاسیس شرکت « توسعه صنعت لاوان » به صنعت پتروشیمی هم وارد شدم .
علاوه بر این واحدهای بزرگ ، دهها واحد متوسط تولیدی و گردشگری را در عرصه های گوناگون بنا نموده ایم.
به دلیل اعتقاد به کار صنفی و نهادهای مدنی ، در تشکلهای صنفی تمامی صنایعی که وارد آنها شده ایم ، حضوری فعال داشته و در دهه های ۶۰ و ۷۰ نیز ، دو دوره به عضویت هیئت رئیسه اتاق بازرگانی یزد انتخاب شدم.
اینک امیدوارم چهار دهه تلاش و تجربه در مسیر اعتلای کشورمان برای آینده بهتر بخش تولید ، مفید باشد.

 

 

 




تقدیر از احمد صادقیان مدیریت عامل شرکت تک ماکارون در جشنواره “رمز موفقیت”

صادقیان

نخستین جشنواره رمز موفقیت پس ازتهیه و پخش برنامه تلویزیونی پربیننده “رمز موفقیت” که به مصاحبه با خودساختگان ایرانی می پرداخت و طرز فکر و تجربیات افراد موفق را مورد بحث و بررسی قرار می‌داد، برگزار گردید .

 

 

به گزارش اگروفودنیوز ،هدف برنامه”رمز موفقیت” معرفی افراد موفق و نمایش الگوهای مناسب در زمینه های مختلف از جمله اجتماعی، علمی و فرهنگی و همچنین بیان راه‌های موفقیت و رموز آنها در عرصه ‌های مختلف بوده است و در نخستین جشنواره، افرادی که به راستی توانسته‌اند مسیر موفقیت را طی کنند و به اهداف تعریف شده در ذهنشان برسند و به نوعی شعار ” خواستن، توانستن است “را به واقعیت تبدیل کنند مورد تقدیر قرار گرفتند.