اهم اخبار

مظلومیت چای ایرانی – علی حبیبی*

بدون دیدگاه
image_pdfimage_print

چای ایرانی فارغ از فواید درمانی و پزشکی، محصولی است که با اندکی توجه در فرآیند تولید و بسته بندی می توان برای صادرات آن به بازارهای جهانی چشم دوخت اما هنوز مشکلاتی بر سر دستیابی به این هدف قرار دارد.

در سال های گذشته برای رفع چالش های چایکاران و همچنین تسهیل فرآیند کاشت، داشت و برداشت این محصول تلاش هایی صورت گرفته است اما به نظر می رسد هنوز بسیاری از مشکلات تولیدکنندگان این محصول برطرف نشده و همین موضوع در کیفیت تولید چای داخلی نیز تاثیر منفی گذاشته است.
برداشت چای از باغ های شمال در حالی وارد سومین ماه خود شده که بازارهای کشور همچنان در قبضه انواع چای مضر و رنگین خارجی است.
سطح زیر کشت چای در شمال کشور نزدیک ۳۲ هزار هکتار است که سالیانه ۱۱۰هزار تن برگ سبز چای از این زمین ها برداشت می شود.
سهم ایران از نظر سطح زیرکشت چای در جهان ۱٫۵ درصد و سهم چای خشک ۲٫۵ درصد است در حالی که ایران فقط یک درصد از جمعیت کل جهان را تشکیل می دهد. بنابراین، مازاد این محصول را می توان به بازارهای جهانی عرضه کرد.
با این همه،‌اکنون چای مرغوب و باکیفیت ایرانی به دلایل مختلف حتی در شهر چای کشور یعنی لاهیجان با مظلومیت روبرو شده و فروشگاه های این شهر مملو از چای خارجی است.
پرسش این است که چگونه چای ایرانی با این همه مرغوبیت و طعم و بوی عالی جای خود را به چای خارجی داده و چرا ذائقه بسیاری از ایرانیان تا این اندازه تغییر کرده است.
بسته بندی نامناسب و تبلیغات ضعیف شاید از مهمترین دلایل به حاشیه رفتن چای ایرانی باشد؛ در حالی که نباید فقدان دستگاه های پیشرفته مخصوص برای برداشت و خشک کردن این محصول را نادیده گرفت.
چای داخلی بدون اسانس و با طعم اصلی چای تولید می شود در حالی که چای خارجی چنین مزیتی ندارد و اصولا فاقد بو و طعم چای است.
برگ سبز چای ایرانی از نظر مواد متشکله آلی از بهترین نوع برگ سبز چای دنیاست و می توان با استفاده از دستگاه های پیشرفته و همچنین بسته بندی مناسب فرآیند جهانی شدن این محصول را فراهم آورد.
اکنون بسیاری از کارخانه های چایسازی از دستگاه های فرسوده استفاده می کنند یا از فناوری و دستگاه های پیشرفته تهیه چای خشک بی بهره اند که این عامل کیفیت تولید این محصول را پایین می آورد. همچنین بکارگیری روش های سنتی تهیه چای بر کیفیت محصول تاثیر منفی می گذارد.
در همین رابطه، فراهم شدن فروش چای خشک با احیای کارخانه نمونه یک ضرورت محسوب می شود.
از سوی دیگر قاچاق چای، ناتوانی تولیدکنندگان داخلی برای رقابت با برندهای خارجی، دوری از دانش روز و روش های علمی کاشت، داشت، برداشت، تولید و فراوری، بسته بندی و… صنعت چای کشور را درگیر کرده است.
توسعه شبکه های آبیاری بارانی، ارایه تسهیلات برای احیای باغ های مخروبه و نیمه مخروبه، گسترش نمایندگی های خرید برگ سبز چای و همچنین برگزاری کلاس های آموزشی و ترویجی از نیازهای صنعت چای کشور به شمار می رود.
بخش چای کشور برای رفع مشکلات خود به بازنگری در روش ها نیازمند است و با رفع مسائل زیر می توان به کیفی سازی این محصول امیدوار بود:
– حمایت از تولید داخلی و برنامه ریزی درست برای واردات چای
– خرید تضمینی برگ سبز چای و پرداخت فوری مطالبات و منابع مالی چایکاران و همچنین اعطای وام به آنان
– افزایش نرخ خرید برگ سبز چای بر اساس تورم
– کاهش ضایعات تولید و فرآیند خشک کردن چای از طریق بکارگیری دستگاه های پیشرفته در کارخانه ها
– جلوگیری از تغییر کاربری زمین های چای و رها نکردن این باغ ها
– داشتن برنامه و اعتبار کافی برای ساخت باغ های جدید
– برطرف کردن مشکل حمل و نقل برگ سبز چای
– فراهم سازی زمینه های صادرات چای از بندرهای شمال و جنوب کشور
– فرهنگ سازی عمومی در مصرف چای داخلی از طریق سازمان های دولتی و نیمه دولتی و نیز رسانه ها

امیرسامان اسکندری
بعدی

نوشته های مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *