دانشمندان چینی به منظور تضمین امنیت غذایی و نجات میلیون‌ها نفر از گرسنگی، برنجی با قابلیت کشت با آب شور دریا تولید کردند.
به گزارش پایگاه خبری صنعت غذا و کشاورزی(اگروفودنیوز)، به نقل از بلومبرگ؛ منطقه جینگ‌های در شمال چین به سختی یک منطقه مناسب برای کشت برنج به حساب می‌آید. نیمی از خاک این منطقه که در سواحل دریای بوهای واقع شده، نمکی است و در این خاک به شدت قلیایی هیچ محصولی رشد نمی‌کند. با این حال در پاییز گذشته، منطقه جینگ‌های ۱۰۰ هکتار شالیزار داشت.
به نقل از بلومبرگ، راز این برداشت پربار، سویه‌های جدید برنج مقاوم به نمک است که توسط دانشمندان چینی توسعه داده شده است. هدف از این کار تضیمن امنیت غذایی مردم بوده که با بالا آمدن سطح دریاها، افزایش تقاضای غلات و اختلال در زنجیره تامین تهدید شده است.
این سویه که به «برنج آب دریا» معروف است، با بیان یک ژن از سویه وحشی برنج مقاوم به نمک و قلیا ایجاد شده است. تولید آزمایشی این سویه در تیانجین رکورد بازدهی ۴٫۶ تن از هر هکتار را به ثبت رساند. رقمی که الاتر از متوسط تولید سویه‌های استاندارد برنج در سطح کشور است.
برنج آب دریا
این موفقیت در حالی حاصل شده که چین به دنبال راه‌هایی برای افزایش امنیت غذایی و عرضه انرژی است. این در حالی است که به دلیل گرمایش زمین و تنش‌های ژئوپلیتیک، وابستگی چین به واردات را بسیار کمتر کرده است. این کشور یک پنجم جمعیت زمین را دارد و این در حالی است که کمتر از ۱۰ درصد زمین‌های قابل کشت جهان در این کشور وجود دارد. در عین حال، هر چه چین ثروتمندتر می‌شود، مصرف غلات هم در این کشور افزایش می‌یابد.
چین از دهه ۱۹۵۰ در حال مطالعه روی برنج مقاوم به نمک بوده است. اما اصطلاح «برنج آب دریا» در سالهای اخیر و بعد از اینکه یوآن لانگ‌پینگ در سال ۲۰۱۲ دانشمند حوزه کشاورزی به طور رسمی روی این ایده کار کرد، بر سر زبان‌ها افتاد.
یوآن که او را «پدر برنج دوگانه» می‌دانند به دلیل بهبود برداشت غلات و نجات جان میلیون‌ها نفر از گرسنگی به یک قهرمان ملی تبدیل شده است. این لقب به لطف تلاش‌های او برای تولید سویه‌های مختلف برنج دوگانه پرمحصول در دهه ۱۹۷۰ به او داده شده است.
در سال ۲۰۱۶، او شش منطقه با شرایط خاکی مختلف را در سراسر کشور انتخاب کرد و به صورت آزمایشی برنج مقاوم به نمک را در آن مکان‌ها کشت داد. سال بعد، چین یک مرکز تحقیقات در کینگ‌دائو تاسیس کرد. هدف از این موسسه برداشت ۳۰ میلیون تن برنج با استفاده از ۶٫۷ میلیون هکتار شالیزار بود. یوآن در یک مستند در سال ۲۰۲۰ گفت : « ما می‌توانیم با این فناوری ۸۰ میلیون نفر دیگر را تغذیه کنیم. »
تغییرات اقلیمی و کاهش زمین‌های قابل کشت
تغییرات اقلیمی باعث شده تا جدیت چین در این حوزه بیشتر شود. آب‌های دریایی چین در ۴۰ سال اخیر در مقایسه با متوسط جهانی، بیشتر بالا آمده است. روندی که با توجه به وابستگی عمیق کشور به سواحل شرقی برای کشت غلات، بسیار نگران‌کننده است. بر اساس اعلام هیات درون دولتی تغییرات اقلیمی، اگر زمین دو درجه سانتیگراد گرم‌تر شود، سطح آب دریاها در جهان در پایان قرن احتمالا ۵۹ سانتیمتر بالاتر بیاید.
با توجه به این شرایط، دانشمندان چینی به دنبال آن هستند که زمین‌های بایر را به زمین‌های مولد غلات تبدیل کنند. حدود ۱۰۰ میلیون هکتار زمین ( به اندازه کشور مصر) با غلظت بالای نمک و قلیا در چین وجود دارد. از سوی دیگر، از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۹ و به دلیل شهرسازی، آلودگی و استفاده بیش از حد از کود، زمین‌های قابل کشت چین افتی ۶ درصدی داشته است.
به منظور استفاده از خاک نمکی، کشاورزان به صورت سنتی زمین‌های خود را غرق مقادیر زیادی آب تازه می‌کردند. این رویکرد هنوز هم در بسیاری از مناطق ساحلی رایج است. اما این روش نیازمند مقادیر بسیار زیادی آب است و هم از نظر میزان محصول و هم از نظر اقتصادی صرفه ندارد.
سرویس خبری: بین الملل
